3. افراد ناآگاه از اسلام:

روحانيان دنياپرست و بى‌خبر از اسلام، دين را وارونه معرفى كردند تا به گفته امام، بدين خواسته برسند:

شكل ناقصى كه از اسلام در حوزه‌هاى علميه عرضه مى‌شود، براى اين منظور است كه خاصيت انقلابى و حياتى اسلام را از آن بگيرند و نگذارند مسلمانان در كوشش و جنبش و نهضت باشند؛ آزاديخواه باشند؛ دنبال اجراى احكام اسلام باشند؛ حكومتى به‌وجود بياورند كه سعادتشان را تأمين كند؛ چنان زندگى داشته باشند كه در شأن انسان است.[1]

جمع‌بندى بحث‌

رابطه دين و سياست يكى از مباحث مهم و محورى انديشه امام‌خمينى است و ايشان ضمن رد استدلال كسانى كه دين را غيرسياسى مى‌خواندند، كوشيد چنين مدعايى را اثبات كند:

ديانت اسلام تنها يك ديانت عبادى نيست؛ همين طور يك مذهب و ديانت سياسى تنها نيست؛ عبادى است و سياسى. سياستش در عبادات مُدغَم است و عبادتش در سياسات مدغم است؛ يعنى همان جنبه عبادى، يك جنبه سياسى دارد.

چكيده سخن اينكه، اسلام دينى سياسى- اجتماعى است كه ديدگاه‌هاى خاصى در همه عرصه‌هاى اجتماعى حيات انسان ازجمله در حوزه سياست دارد.

ب) ضرورت تأسيس حكومت اسلامى در دوران غيبت‌

امام‌خمينى براين باور بود كه مى‌بايد رابطه دين و سياست را در حكومت محقق ساخت، ازاين‌رو مسلمانان با توجه به پذيرش رابطه دين و سياست بايد براى تشكيل حكومتى متأثر از اسلام بكوشند. در واقع دفاع از ضرورت شكل‌گيرى حكومت اسلامى، دومين محور مهم انديشه سياسى امام‌خمينى بود.

امام در آثار خود ضمن بررسى ضرورت تشكيل حكومت دينى، به ويژگى‌ها و اهداف اين حكومت مى‌پردازد و بدين سؤالات نيز پاسخ مى‌دهد: دلائل لزوم تأسيس حكومت اسلامى چيست؟ حكومت اسلامى داراى چه ويژگى‌هاى است؟ حكومت اسلامى با حكومت‌هاى ديگر

[1]. همو، ولايت‌فقيه، ص 4.