جوامع انسانى» مى‌شمارد؛ ماكس وبر در اين‌باره مى‌گويد: «سياست كوشش براى شركت در قدرت و يا كوشش براى نفوذ در تخصيص قدرت است.»[1] به عقيده مك‌آيور، بيشتر مردم آمريكا معتقدند «سياست، علمى است كه به ما مى‌آموزد چه كسى مى‌برد؛ چه مى‌برد؛ كجا مى‌برد؛ چگونه مى‌برد و چرا مى‌برد؟»[2]

بنابراين در تعاريفى كه بيشتر انديشمندان غربى ارائه مى‌دهند،[3] سياست كاملًا درهم‌تنيده با قدرت يا دقيقاً برابر با آن است و قدرت، بيش از آنكه «وسيله» تلقى شود، يك «هدف» ارزشمند و جذاب شمرده مى‌شود.

حال ببينيم «سياست» در نظر انديشمندان مسلمان چگونه تعريف مى‌شود: ويژگى مشترك تعاريف انديشمندان مسلمان «وسيله» شمردن سياست است، نه «هدف» دانستن آن؛ به ديگر عبارت، سياست در نگاه انديشمندان مسلمان «وسيله‌اى» براى رسيدن به اهداف متعالى و ارزش‌هاى انسانى- اسلامى است.

در اقرب الموارد آمده است: «سياستِ كشوردارى عبارت است از تدبير و تنظيم برنامه زندگى و اقتصاد مردم، بر اساس قسط و عدل.»[4] همچنين در اين كتاب، معناى فراگيرتر سياست چنين عنوان شده است: «سياست عبارت است از همت گماشتن به اصلاح مردم، از طريق ارشاد و هدايت آنان، به راهى كه نجات دنيا و آخرتشان را در پى داشته باشد.»[5]

[1]. ماهنامه اطلاعات سياسى- اقتصادى، شهريور 1367، شماره 11، ص 29.

[2]. بنگريد به: عبدالحميد ابوالحمد، مبانى سياست، ج 1، ص 22.

[3]. گرچه در اين بين تعاريفى مى‌توان يافت كه رويكرد ارزشى نيز دارند.( براى اطلاعات بيشتر بنگريد به: موريس دوورژه، اصول علم سياست، ص 22 و 23.)

[4]. سعيد شرتونى، اقرب الموارد، ذيل كلمه« سوس».

[5]. همان.