و اقوال وى تصريح نموده‌اند؛ تا جايى كه «محمد بخارى حنفى» از علماى بزرگ اهل سنت وى را تكفير كرده و حتى از اين نيز فراتر رفته و اظهار داشته است كه «هر كس ابن تيميه را شيخ الاسلام بخواند، كافر است» اين مخالفت گسترده سبب انزواى انديشه‌هاى او گرديد.

پس از گذشت پانصد سال از مرگ وى، مرام او توسط شخصى به نام «محمد بن عبدالوهاب نجدى» حياتى دوباره يافت و تفرقه‌اى عظيم در جهان اسلام پديد آمد. محمد بن عبدالوهاب از علماى حنبلى مسلك قرن دوازدهم هجرى است. او را به درستى احياگر آراء و انديشه‌هاى ابن تيميه دانسته‌اند. به عنوان نمونه وى معتقد است كسانى كه فرشتگان و پيامبران و اولياء الهى را شفيع قرار داده و بدان وسيله نزد پروردگار تقرب جويند، خون و ناموسشان حلال و قتلشان جايز است. از اين رو اظهار مى‌دارد كه هر كس در كفر شيعه شك كند كافر است.

پيروان محمد بن عبدالوهاب خود را «سلفى» مى‌دانند. اگر چه مخالفان، آنها را «وهابى» مى‌نامند. آنان در نام‌گذارى نيز از ابن تيميه تبعيت نموده‌اند.

او روش خود را سلفى‌گرى نام نهاد و ادعا كرد كه مسلمانان از سيره سلف صالح خارج شده و داخل در شرك گرديده‌اند.

از نظر وهابيون نيز هر كس پيرو مرام و مسلك آنان نباشد مشرك و مهدورالدم است؛ هر چند مؤمن و مقيد به قرآن، سنت پيامبر، جهاد با دشمنان اسلام و ايثار در راه خدا باشد. از اين رو به آنان «تكفيرى» يا «جهادى» مى‌گويند؛ يعنى كسانى كه ديگران را تكفير نموده، جهاد عليه آنان را واجب مى‌شمارند. مبانى فكرى و باورهاى خشونت گرايانه وهابيون جهادى موجب شده است نه تنها شيعيان، كه اهل سنت نيز از