شاخ حجامت ريخته بودند، مسموم كردند. مدّت خلافتش شش ماه بود.

(ر. ك: تتمّة المنتهى).

154- موسى بن مهدى‌

موسى بن مهدى ملقّب به هادى، در سال 169 پس از مرگ پدرش به قدرت رسيد.

هادى به قساوت قلب و شجاعت، معروف بود و او را «اطبق» مى‌گفتند. وى در ايّام خلافتش قصد داشت، رشيد را از ولايت عهدى خود خلع كند و جعفر، پسر خود را به ولايت عهدى برگزيند كه مرگ او در رسيد. وى در سال 170 در بغداد درگذشت.

حسين بن على حسنى در زمان او در «فخ» خروج كرد و در روز ترويه شهيد شد.

(ر. ك: تتمّة المنتهى).

155- معتضد

احمد بن طلحة بن متوكّل، ملقّب به معتضد، پس از عموى خود معتمد، در سال 279 بر تخت سلطنت نشست. وى، مردى بخيل، كم‌رحم و خونريز بود و از براى عذاب مردم شكنجه‌گاه بنا نهاده بود. معتضد در سال 289 مسموم شد و مرد. مدّت حكومتش نه سال و نه ماه و دو روز طول كشيد. معتضد را سفّاح ثانى مى‌گفتند.

(ر. ك: تتمّة المنتهى).

156- حرّه‌

حرّه، جمع آن حرّات، در جغرافياى جزيرة العرب، نام هريك از مناطق وسيعى كه پوشيده از سنگ و ريگ و گدازه‌هاى آتش‌فشانى است كه فوران كرده و منجمد شده است. اين‌گونه مناطق مخصوصا در شمال حوران وجود دارد، و از آنجا تا مدينه ممتد است. حرّه واقم به مناسبت قتل‌عام يزيد بن معاويه در سال 63 هجرى از مردم مدينه، معروف است.

مردم مدينه در سال 62 هجرى عثمان بن محمّد بن ابى سفيان، عامل يزيد را با مروان و