پيامبر اكرم (ص) در مقام معرفى على (ع) حديث بالا را فرموده است:

يعنى، على (ع) نسبت به من مانند هارون بن عمران است، نسبت به موسى بن عمران.

همان‌طوركه هارون وصىّ و جانشين موسى بود، علي (ع) وصىّ و جانشين من است.

شاعر درگير شيعى ما، از اين حديث، با تشابه لفظى هارون، در زمان سلطه‌ى هارون، چنانكه ياد شد، استفاده مى‌كرد. عشقى كه او به خاندان خود و شهادت و فرزندان وحى مى‌ورزيد خارج از وصف بود. حصرى در «زهر الآداب» آورده است كه «بر تربت پاك حسين (ع) شعر مى‌سرود و منقلب مى‌شد و چونان سيل از ديده اشك فرو مى‌ريخت» 9 و آخر جان بر سر عقيده نهاد و به مقام شهادت مفتخر شد.

گويند، رشيد كسى را مأمور كرد تا او را در رقّه از ميان بردارد و چنين شد. پس از آن به دستور هارون قبرش بشكافتند و ديوان شعرش را بسوزاندند. 10

در مورد تاريخ وفات او بين مورّخان اتّفاق نيست. زركلي سال 190 هجرى را ذكر كرده و عمر رضا كحّاله گفته است، پيش از سال 183 زنده بوده است. 11

***