اين است كه از غنا مطلقاً اجتناب شود.

شرح: غنا يكى از كارهايى است كه با وجود ماليت داشتن و قابل معاوضه و تجارت بودن، حرمت ذاتى دارد. «غِنا» به كسر غين و الف ممدوده بر وزن «كِسا» به معناى خوانندگى و آواز خواندن است خواه همراه با نوازندگى به وسيله يكى از آلات لهو و لعب باشد، خواه بدون آن. البته آوازى مورد بحث ماست كه متناسب با مجالس عيش و نوش و خوش‌گذرانى و جشن و پايكوبى باشد، وگرنه مداح و قارى و ذاكر و مرثيه‌سرا نيز خواننده هستند. درباره غنا سه بحث مطرح است:

بحث حكمي‌: بيان حكم فقهى غنا (حرمت و كراهت و اباحه).

بحث موضوعي‌: تعريف غنا (بيان حقيقت آن‌كه از چه مقوله‌اى است).

مستثنيات باب غنا: مواردى كه غنا هست ولى بنابر بعضى از اقوال يا بنابر مشهور، حرام نيست.

بحث حكمى غنا

در اين باره چند مطلب مورد بررسى قرار خواهد گرفت: 1. حكم خود فعل غنا؛ 2. حكم سماع و شنيدن غنا؛ 3. حكم تعليم و تعلّم غنا؛ 4. حكم اكتساب و كسب مال و امرار معاش از راه غنا (بررسى حكم وضعى و حكم تكليفى).

در فقه اماميه غنا حرمت ذاتى دارد و قطع نظر از عوارض ديگر، حرام است، ولى در فقه اهل سنّت حرمت ذاتى ندارد بلكه ذاتاً مباح است و گاهى بالعرض و به خاطر برخى جهات خارج از ذات، حرمت پيدا مى‌كند. مثلًا اگر به سبب غنا زن معينى را توصيف كند يا پسر نوجوان زيبايى را توصيف كند و موجب تهييج شهوت نامردان و نامحرمان شود، به اين اعتبار حرام است، و بدون يكى از اين جهات و عوارض، كار مباح و جايزى است.

ادلّه تحريم غنا

از ادلّه اربعه به سه دليل اجماع و كتاب و سنّت استناد شده است. دليل عقلى مورد استناد قرار نگرفته است شايد به اين جهت كه عقل به تنهايى قبح غنا را درك نمى‌كند،