جعفر فرمود: بر قياس حمل نكنيد، هيچ چيزى نيست كه قياس به عدل (و صدق) آن حكم كند مگر اينكه قياسِ [ديگر كه با قياس نخست تعارض دارد] آن را درهم مى‌شكند[1].

همچنين امام رضا عليه السلام درباره كسانى كه در شبهه مى‌افتند و امرِ دين بر آنان مشتبه مى‌گردد، مى‌فرمايد:

اينان قومى‌اند كه شيطان در انديشه‌شان راه يافته است؛ آنان را با شُبهه مى‌فريبد و امر دينشان را بر آنها مشتبه مى‌سازد.

اينها مى‌خواهند از پيش خود هدايت شوند، مى‌گويند: براى چه؟ چه وقت؟ چگونه؟ هلاكت از همين مأواى احتياط به سراغشان مى‌آيد و اين دستاورد خودشان است «پروردگارت هرگز به بندگان ستم نميورزد».

شايسته نيست آنان چنين روندى را در پيش گيرند، بلكه بر آنها واجب است هنگام تحيُّر بازايستند و آنچه را نمى‌دانند به داناى كار و كسى كه استنباطِ درست دارد، بازگردانند؛ زيرا خداى متعال مى‌فرمايد: وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى‌ أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ‌

«اگر آن را به خدا و رسولش و اولياى امرِ خود باز مى‌گرداندند، البته كسانى از آنان كه مى‌توانند آن را استنباط كنند، مى‌فهميدند»[2].

يعنى آل محمّد صلى الله عليه و آله ايشان كسانى‌اند كه از قرآن استنباط مى‌كنند و حلال و حرام آن را مى‌شناسند، و اينان‌اند حجّت خدا بر خلق‌[3].

امام رضا عليه السلام صحيفه‌اى دارد كه آن را از پدرانش روايت مى‌كند و «صحيفة الرضا» ناميده مى‌شود، و بارها به چاپ رسيده است.

[1] . قرب الإسناد: 356- 357، حديث 1275.

[2] . نساء/ 83.

[3] . تفسير عيّاشى 1: 260، حديث 206؛ وسائل الشيعه 27: 171، حديث 33519.