رسول الله» (رسول خدا فرمود) مقصود على بن ابى طالب است جز اينكه شرايط زمانى به گونه‌اى است كه نمى‌توانم نام على را بر زبان آورم‌[1].

از شَعْبى نقل شده است كه گفت:

با آل ابى طالب چه كنيم؟! اگر آنان را دوست بداريم كشته مى‌شويم، و اگر دشمن بداريم به دوزخ درمى‌آييم‌[2].

شيخ ابو جعفر اسكافى مى‌گويد:

معاويه گروهى از صحابه و تابعين را گماشت تا اخبار قبيحى را درباره على روايت كنند كه دربردارنده طعن و نفرت از على باشد، و كارمُزد شايان توجّهى براى آن تعيين كرد كه هركسى را به رغبت وامى‌داشت.

كسانى چون ابو هُرَيره، عمرو بن عاص، مُغِيرة بن شعبه (و از تابعين، عُرْوَة بن زبير) اخبارى كه معاويه را خشنود مى‌ساخت برايش جعل كردند[3].

ابن عَرَفَه- معروف به نَفْطَوَيْه- مى‌گويد:

بيشترين احاديث دروغين در فضائل صحابه، در روزگار بنى اميّه پديد آمد. مردم براى تقرّب به آنان حديث مى‌ساختند: چراكه گمان مى‌كردند آنان با اين كار بنى‌هاشم را خوار و زبون مى‌سازند[4].

آرى، اين موضع‌گيرى‌ها بود كه امام باقر عليه السلام را برانگيخت تا به صراحت بر زبان آورد كه:

بَليّةُ النّاسِ علينا عظيمة؛ إن دَعَوْناهم لَمْ يَسْتَجيبوا لنا، وإن تَرَكْناهم لَمْ‌يَهْتَدُوا بغيرنا[5]؛

[1] . تهذيب الكمال 6: 124؛ تدريب الراوى 1: 204.

[2] . عيون الأخبار( ابن قتيبه) 2: 112؛ الإمام جعفر الصادق: 107.

[3] . شرح نهج البلاغه 4: 63.

[4] . النصائح الكافيه: 89؛ شرح نهج البلاغه 11: 46؛ فجر الإسلام: 213.

[5] . ارشاد مفيد 2: 168؛ مناقب ابن شهر آشوب 4: 206؛ اعلام الورى 1: 508.