به اين ترتيب، روشن شد كه قصدِ رسول خدا از تأكيد بر عترت، اين است كه مردم در مسائل اعتقادى و فقهى و در ديگر عرصه‌هاى حيات، به آنان رجوع كنند؛ زيرا آل پيامبر و ذريّه او به سنّتِ آن حضرت آگاهند. پيامبر صلى الله عليه و آله از عاقبتِ امّت و انحراف آنها از طريق و سنّتش بيم داشت؛ چراكه خلافت و پيامدهاى تعصّبات و قبيله‌اى آن- خواه ناخواه- بر احكام تأثير مى‌گذاشت و مردم را از اهل بيت دور مى‌ساخت و در نتيجه، آنان از مصدر صحيح قانون‌گذارى اسلامى- كه همان سنّت نبوى است- دور مى‌ماندند؛ چنان كه امروزه شاهدِ آن هستيم.

اگر در احاديث پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمّه عليهم السلام به دقّت بنگريم، درمى‌يابيم كه بر جمله «ضلال» (كه مقصود دور شدن از صراط مستقيم است) تأكيد شده است.

ج در رزيّه يوم الخميس، پيامبر فرمود:

ائتوني بدواة أكتب لكم كتاباً لَنْ تَضِلُّوا بعدي أبداً[1]؛

دواتى برايم بياوريد تا كتابى برايتان بنويسم كه بعد از من هرگز گمراه‌ نشويد.

ج در حجّة الوداع فرمود:

ما إن أخذتُم بهما لن تضلّوا[2]؛

مادامى كه به قرآن و عترت دست آويزيد، هرگز گمراه نخواهيد شد.

ج آن گاه كه عُمَر جوامعى از تورات را پيش پيامبر صلى الله عليه و آله آورد، فرمود:

والذي نفسي بيده، لو أنّ موسي أصبح فيكم ثمّ اتّبَعْتُموه وتركتموني لَضَلَلْتُم‌[3]؛

سوگند به آن كه جانم به دست اوست، اگر موسى هم اكنون زنده شود و به ميانتان آيد و شما او را بپيرويد و مرا واگذاريد، البته گمراه خواهيد شد.

ج

[1] . صحيح بخارى 4: 1612، باب مرض النبى ووفاته، حديث 4168؛ صحيح مسلم 3: 1259، باب ترك الوصيّة، حديث 1637.

[2] . مسند احمد 3: 59، حديث 11578؛ سنن ترمذى 5: 662، حديث 3786؛ المعجم الأوسط 5: 89، حديث 4757؛ المستدرك على الصحيحين 3: 118، حديث 4577.

[3] . مصنّف عبدالرزّاق 6: 113، حديث 10164؛ مسند احمد 3: 470؛ سنن دارمى 1: 126، حديث 435.