بر انديشمندان است كه- پس از آگاهى بر نهى عمر در متعه- در حكمى كه درباره تمتّع گفته‌اند درنگ ورزند، آيا به راستى آن نسخ شده يا اينكه امام على عليه السلام و ابن عبّاس از آن منع كردند؟! (و ديگر افتراهايى كه فتواى حاكم و سليقه او را به كرسى مى‌نشاند).

شواهد تاريخى و حديثى سنّى و شيعه، ضعف اين اخبار را روشن مى‌سازد.

* هيثمى در مجمع الزوائد آورده است كه:

عُروة بن زُبير نزد ابن عبّاس آمد و گفت: اى ابن عبّاس چندى است كه مردم را گمراه مى‌سازى!

ابن عبّاس گفت: كدام گمراهى اى چموش؟!

عُروه گفت: شخصى براى حج يا عمره احرام مى‌بندد، آن گاه كه طواف كرد مى‌پندارى كه از احرام درمى‌آيد! ابوبكر و عمر از اين كار نهى كردند!

ابن عبّاس گفت: واى بر تو! آيا آن دو نزدت برترند يا آنچه در كتاب خداست، و رسول خدا در ميان اصحاب و امّتش سنّت نهاد؟!

عُروه گفت: ابوبكر و عمر، از من و تو، به كتاب و سنّت داناتر بودند[1].

* از ايّوب نقل شده كه عُروه به ابن عبّاس گفت:

آيا از خدا نمى‌ترسى، به متعه رخصت مى‌دهى؟!

ابن عبّاس گفت: مَرْدَك، از مادرت بپرس!

عُروه گفت: ابوبكر و عمر اين كار را نكردند!

ابن عبّاس گفت: والله پايانِ كار شما را عذاب مى‌بينم! از پيامبر صلى الله عليه و آله برايتان حديث مى‌كنيم و شما از ابوبكر و عمر مى‌گوييد[2].

[1] . مجمع الزوائد 3: 234؛ به نقل از طبرانى در المعجم الأوسط 1: 11، حديث 21.

[2] . حجّة الوداع( ابن حزم): 353، حديث 391؛ التمهيد( ابن عبدالبر) 8: 208( متن از اين كتاب است)؛ زاد المعاد 2: 206.