چون على اين حركت عثمان را ديد، به حج و عمره- با هم- ندا داد[1].

در مثال‌هاى پيشين، گستره آنچه شيخين- و به ويژه عُمَر- بنيان نهادند، هويداست. نكته شايان توجّه اين است كه عثمان و معاويه و عمرو عاص، افزون بر عمل به سيره عُمَر، بر آن تأكيد داشتند و اين، به يك جريان براى سيره ابوبكر و عمر اشاره دارد و آن گاه كه مخالفتِ خط مشى خلفا (و رأى‌گرايان در عهد پيامبر) را با فقه امام على عليه السلام و پيروان نص محور او (مانند ابن عبّاس) مى‌نگريم، اين امر بيشتر خود را مى‌نماياند.

معاويه به لَعن على و ابن عبّاس فرا خواند[2]، و منصور عبّاسى به مالك گفت: «قول ابن عمر را برگير، هرچند بر خلافِ على و ابن عبّاس باشد»[3]، و حجّاج بر گردن سهل بن سعد ساعدى (و ديگر دارندگان متون حديثى) مُهر نهاد[4].

اينها- همه- بر استمرار سيره عُمَر دلالت مى‌كند و تأكيدى است بر اينكه هركه بعد از او آمد، پاى‌بند به سيره‌اى بود كه از سوى ابوبكر و عُمَر پى‌ريزى شد.

اكنون شواهد ديگرى را در اين زمينه مى‌آوريم:

ترك قرائت‌

در بدائع الصنائع آمده است:

[1] . صحيح بخارى 569 2، حديث 1494؛ صحيح مسلم 2: 897، حدي- ث 1223؛ زاد المعاد 2: 113.

[2] . نگاه كنيد به: كتاب السنّة( عمرو بن عاصم) 2: 602، حديث 1350؛ تاريخ يعقوبى 2: 223؛ شرح نهج البلاغه 4: 56؛ جواهر المطالب 2: 227.

[3] . الطبقات الكبرى 4: 147.

[4] . در تاريخ آمده است كه حجّاج- هنگامى كه به مدينه درآمد- اصحابِ رسول خدا را كوچك شمرد؛ در دستِ جابر بن عبدالله و گردن انس بن مالك و سهل بن سعد با سُرب( براى تحقيرشان) مُهر زد.

نگاه كنيد به: تاريخ طبرى 3: 543( حوادث سنه 74)؛ الاستيعاب 2: 664، ترجمه 1089؛ اسُد الغابه 2: 366؛ تهذيب الكمال 12: 189.