مقدمه مؤلّف‌

سپاس خداى را كه پروردگار جهانيان است، و درود و سلام بر خاتم پيامبران و امامِ رسولان، حضرت محمّد صلى الله عليه وآله و بر اهل بيت پاك و پاكيزه‌اش و اصحاب برگزيده‌اش تا رستاخيز قيامت.

پيداست كه همه اديانِ آسمانى از زير ساخت‌هاى فكرى و مبانى تشريعى و اصول استوارى در زمينه مسائل نظرى و عملى دين و سعادتِ آدمى برخوردارند.

دينِ حنيف اسلام در طليعه اديانِ آسمانى مى‌درخشد و بيش از همه آنها با حياتِ انسانى پيوند دارد و از آنجا كه عهده‌دار رهبرى امّت‌هاى مختلف در طول قرن‌هاست، در ساحتِ مسائل عملى از نظر تطبيق اصول، كامياب‌تر مى‌باشد.

از اين رو منطقى مى‌نمايد كه اين دين در عرصه نگرش و روش خود، سرمايه هنگفتى از شالوده ها و زير ساخت ها و اصول را دارا باشد. قرآن و سنّت، نخستين و بزرگ‌ترين سرچشمه‌هايند كه بيانات و احكام دين اسلام از آن دو الهام مى‌گيرد.

از ميان اديان آسمانى، تنها دين بزرگ اسلام است كه خدا حفظ كتابش را از تباهى و كهنگى و تحريف عهده‌دار شد و فرمود: إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ‌[1])؛ ما ذكر (قرآن) را فرو فرستاديم و خود نگهبانِ آنيم.

از اين رو، قرآن به سرنوشت تورات و انجيل و ديگر كتاب‌هاى آسمانى (كه دست تحريف در آنها راه يافت و دچار جَعل و دگرگونى شدند) نپيمود.

ليكن سنّت پيامبر (مصدر دومِ تشريع) از عهدِ آن حضرت، به وضع و تحريف گرفتار آمد، و پيامبر صلى الله عليه و آله هشدار داد كه:

«مَن كَذَبَ عَلَيّ متعمِّداً فَلْيَتَبَوّأ مَقْعَدَه من النّار»[2]

؛ هركه به عمد بر من دروغ بندد، بايد نشيمن‌گاه آتشين براى خود آماده بيند.

[1] . حجر/ 9.

[2] . صحيح بخارى 1: 52، حديث 107- 108؛ صحيح مسلم 1: 10، حديث 2- 4.