(ما شيوا و گوياترين سخن را با وحى اين قرآن، برايت حكايت مى‌كنيم) قلب‌ها ظرف‌اند! آنها را به قرآن مشغول داريد و به غير قرآن مپردازيد[1].

آنان كه به اين سبب گرويده‌اند نتيجه گرفته‌اند كه ابن مسعود از مسير اهل بيت منحرف بود و گفته اند: وى از على منحرف بود[2] يا به اين موضوع اهميتى نمى داد و آن صحيفه را نابود ساخت و درصدد برآمد اين توهّم را زنده سازد كه قرآن از آنچه در آن صحيفه است بسنده مى‌كند[3].

بنابراين، هدف اساسى در منع تدوين حديث، محو ادله امامت بود و سببِ صحيح ديگرى در اينجا به نظر نمى‌آيد[4].

نقد و بررسى‌

بر اين نظريه دو اشكال وارد است:

اول: با مراجعه به منابع مى‌توان به سخنانى از ابن مسعود دست يافت كه تأكيد دارند وى به تحديث و تدوين فرا مى‌خواند و به خاطر همين موضع‌گيرى در زمان عُمَر بن خطاب به مدينه احضار شد و تا پايانِ دوران خلافت عمر زندانى گرديد. بعضى از اين نصوص، چنين‌اند:

* عمرو بن ميمون روايت مى‌كند كه: شامگاه پنجشنبه‌اى نشد كه نزد ابن مسعود نروم ...[5].

* عبدالله بن زبير مى‌گويد: به پدرم گفتم چرا نمى‌شنوم كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله حديث كنى؛ چنان كه از ابن مسعود و فلانى و ... مى‌شنوم‌[6].

[1] . تقييد العلم: 54.

[2] . دراسات فى الكافى والصحيح: 19؛ دراسات فى الحديث والمحدّثين: 22.

[3] . تدوين السنّه الشريفة: 413.

[4] . نگاه كنيد به: تدوين السنّة الشريفه: 421 و 470.

[5] . سنن دارمى 1: 95، حديث 270؛ سنن ابن ماجه 1: 10، حديث 23؛ مسند احمد 1: 452؛ حديث 4321؛ التمييز( امام مسلم قُشَيرى): 174.

[6] . سنن ابن ماجه 1: 14، حديث 36؛ المصنّف( ابن ابى شيبه) 5: 295، حديث 26242؛ مسند احمد 1: 165، حديث 1413؛ و بنگريد به، صحيح بخارى 1: 52، حديث 107.