«ويَحسُن التّوسلُ والاستغاثة والتَّشفُّع بالنبيّ إلي ربّه ولم يُنكر ذلك أحد من السلف ولا من الخلف حتي جاء ابن تيميه فأنكَر ذلك وعدل عن الصراط المستقيم وابتدع مالم يفعله عالم قبلَه‌[1]؛ توسل و استغاثه و شفيع قرار دادن پيامبر نزد پروردگار، امرى نيكو و قابل قبول تلقى مى‌شد و كسى از سلف و خلف آن را انكار نمى‌كرد تا آن كه ابن تيميه آمد و اين امر را انكار كرد و از راه راست بيرون شد و آن چه كه هيچ دانشمندى پيش از وى مرتكب نشده بود، ابداع كرد.»

نكته چهارم: فرض كنيم مردگان پس از وفات (آن گونه كه وهابيان مى‌پندارند) همانند بت‌هاى جامدِ بى جان شوند اما تفاوت اساسى در ديدگاه‌هاى مؤمنان با مشركان، هرگز به ما اجازه نخواهد داد آيات درباره مشركان را به مؤمنان سرايت دهيم.

ارزيابى و شرح: اگر بناست عقايد مؤمنان را با استناد به اين آيات كه درباره‌ى باورهاى مشركان و پندارهاى باطل آن‌هاست، مورد نقد قرار دهيم بايد دقيقاً مختصات فكرى مشركان را تحليل كنيم (هر چند مشركان از يك دستگاه فكرى منطقى برخوردار

[1] - ر. ك: مناوى، فيض الغدير: ج 1، ص 170، رقم 1508