واديان من مال لابتغي وادياً ثالثاً و لايملأ جوف ابن آدم الّا التراب؛[1]

اگر آدميزاد، دو دشت پر از مال داشت، آرزو مى‌كرد كه دشت سوّمى داشته باشد وچشمان حريص آدميزاد را جز خاك پرنمى‌كند.

ابن صلاح، اين حديث را بر سنّت حمل مى‌كند و مى‌گويد:

اين مطلب در سخنان رسول خدا (ص) آمده است و از احاديث آن حضرت مى‌باشد وچنين نيست كه آن را كلام الله بداند. حديثى هم كه از عبّاس بن سهل روايت شده است، اين مطلب را تأييد مى‌كند. او مى‌گويد:

از ابن زبير شنيدم كه بر منبر مى‌گويد: رسول خدا (ص) فرمود:

لَو أنّ ابن آدم اعطي واديان ...

؛ اگر به آدميزاد دو دشت اعطا شود ....[2]

زبيدى اين حديث‌را چهل‌و چهارمين حديث متواتر شمرده و گفته است:

پانزده نفر از صحابه اين حديث را روايت كرده‌اند.[3]

احمد در المسند آن را از ابى واقد ليثى نقل كرده و گفته كه حديث قدسى است.[4]

امّا ادّعاى ابوموسى اشعرى مبنى بر اين كه: سوره شبيه سوره برائت در مقدار و شدّت لحن بوده است ....، اگر چنين بود، علم‌

[1] - صحيح مسلم: 2/ 726 ح 1050.

[2] - مقدّمتان فى علوم القرآن: ص 88- 85.

[3] - همان.

[4] - مسند احمد: 5/ 219.