را در خانه‌اش در كنار رختخواب خود گذاشته بود كه بر برگ و پوست درخت خرما، پارچه و استخوان كتف شتر نوشته شده بود و به على (ع) دستور داد كه آنها را مرتّب و منظّم كند.

على (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

آليت بيمين أنْ لا أرتدي برداء إلا الى الصلاة حتى أجمَعُهُ.[1]

قسم خوردم كه عبايم را به دوش نيندازم مگر براى نماز تا قرآن را جمع‌آورى كنم.

چنان‌كه اشاره شد، اين قرآن شامل تنزيل‌و تأويل بود و طبق زمان نزول، مرتب شده بود.

مطالبى‌كه گذشت، دلايل قاطعى است بر اين كه تمام قرآن كريم در زمان رسول خدا (ص) تدوين شده است و داراى اوّل و آخر مشخّص بوده است و پيامبر اكرم (ص) خودشان بر كتابت قرآن نظارت مستقيم داشته‌و دستور مى‌داده‌اند كه هر قسمتى، در كجاى قرآن قرار داده شود. در اين صورت، چگونه ممكن است كه ادّعا شود جمع‌آورى و تدوين قرآن تا زمان ابوبكر به تأخير افتاده است و به شهادت دو نفر براى اثبات قرآن بودن يك آيه احتياج بوده است‌ومى‌بايست‌آنان شهادت بدهند كه آيه‌ها را از رسول خدا (ص) شنيده‌اند؟!

[1] - كنزالعمّال: 2/ 4792.