ايجاد كرده و توجه آن‌ها را به توانايى‌هاى رهبرى و شايستگى‌هايى كه در او وجود داشت، جلب نمود كه سبب اعتماد آنان به حكمت والا و تدبير و امانتدارى بزرگ وى شد.

3. ولادت و تربيت على عليه السّلام‌

ارتباط ميان پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم و على بن ابى طالب عليه السّلام در محدوده خويشاوندى بسنده نمى‌شد، بلكه از اين امتياز برخوردار بود كه ارتباط فكرى و عاطفى فوق‌العاده عميقى بود. هرگاه فاطمه بنت اسد از خانه بيرون مى‌رفت و كودك خويش را- كه زادگاهش كعبه بود[1]- با خود همراه داشت، محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم جلو مى‌شتافت و على عليه السّلام را از مادرش مى‌ستاند و در آغوش مى‌كشيد[2] و اين سرآغاز توجه و عنايت به على و آماده‌سازى ويژه وى به شمار مى‌آمد.

اين كودك در آغوش والدين و پسرعموى خود محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم كه پس از ازدواج با خديجه عليها السّلام نيز همواره به خانه عمويش آمدوشد فراوان داشت، نشو ونما كرد. احساسات فزاينده ويژه و توجهات فوق‌العاده پيامبر، وجود اين كودك را فراگرفته بود. رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم در بيدارى اين كودك با وى كودكانه سخن مى‌گفت و او را در آغوش مى‌گرفت و هنگام خواب گاهواره‌جنبان وى بود. اين مراقبت طولانى و محبت فراوان قابل توجه، تأثير خود را بر رفتار و عملكرد و احساسات على عليه السّلام، باقى گذاشت به‌گونه‌اى كه بر زبان و سخن وى‌

[1] . حاكم نيشابورى مى‌گويد در اين مورد كه فاطمه بنت اسد، امير مؤمنان على بن ابى طالب( كرّم اللّه وجهه) را در داخل خانه كعبه به دنيا آورد، روايات به تواتر رسيده است. المستدرك على الصحيحين 3/ 483.

[2] . فصول المهمة ابن صباغ 113.