سروش اصفهانى‌

شمس الشعرا، ميرزا محمّد على فرزند قنبر على سدهى اصفهانى و متخلّص به «سروش» قصيده‌سراى معروف قرن سيزدهم هجرى است كه در «سده» اصفهان در حدود سال 1228 ه ق. متولد شد. وى شاعر ايرانى عهد قاجاريه است كه از دوران كودكى آثار نبوغ شاعرى را از خود بروز مى‌داد و توجه ارباب ذوق را به خود جلب مى‌كرد. وى تحصيلات خود را در اصفهان كامل كرد.

اين شاعر توانا در سن 15 سالگى قصيده‌اى در مدح آية اللّه سيد محمد باقر رشتى سرود و مورد عنايت خاصّ وى قرار گرفت و نزد او درس خواند. سروش عاقبت از اصفهان مسافرت كرد و به تهران آمد و در شمار برگزيدگان دربار ناصر الدّين شاه قرار گرفت. بعد از فوت قاآنى بزرگترين شاعر دربار شد و از شاه لقب «شمس الشعرا» گرفت. وفات او در سال 1285 هجرى در سن 57 سالگى در تهران اتّفاق افتاد.

سروش در قصيده‌سرايى مهارت خاص داشت و سبك شاعران دوره‌ى بازگشت ادبى در قصايد او به كمال رسيده است. قصايد او تقليد انورى. امير معزّى و فرخى سيستانى است. با وجود تصنّع و تكلف زياد، اشعارش كاملا شاعرانه و فرهمندانه است.