وصال شيرازى‌

ميرزا محمد شفيع شيرازى معروف به ميرزا كوچك و متخلّص به «وصال» از بزرگترين شعرا و غزلسرايان مشهور اوايل دوره‌ى قاجاريه است، كه به سال 1197 ه. ق. در شيراز متولد شد. وى در ساختن مثنوى مهارت داشت و داستان «فرهاد و شيرين» را كه وحشى بافقى (متوفى به سال 991 ه) آغاز كرده بود به پايان رسانيد. ديوان وى شامل قصايد، غزليات نغز و لطيف و مثنويها و نيز مدايح و مراثى بسيار است. كتابى نيز در ترجمه و شرح و نظم «اطواق الذهب» زمخشرى دارد.[1]

وصال به سال 1262 ه. ق. در شيراز درگذشت. او به خاطر ارادت خاص و اعتقاد راستين به پيامبر اكرم (ص) و خاندان او (ع) اشعار سوزناك و تركيب بندهاى استادانه‌اى در مصائب حضرت سيّد الشهدا و اهل بيت عصمت و طهارت دارد. مرثيه‌هاى شورانگيز او كه به سبك و روش محتشم كاشانى است به شهرت ادبى او افزوده است.[2]

وى در تركيب بندى كه در مورد مصائب خامس اصحاب كساء (ع) است ابياتى را نيز در مصائب حضرت امام سجاد (ع) سروده كه چند بند از آن را به خاطر تعبيراتى كه وصال شيرازى در آنها به كار برده است، بسيار مهم هستند ذكر مى كنيم:

[1] - فرهنگ معين. فارسنامه‌ى ناصرى؛ ج 2، ص 990 و 995.

[2] - مراثى وصال؛ از صبا تا نيما، ج 1، ص 40 و 41.