محمد بن يوسف اهلى شيرازى‌

مولانا محمد اهلى شيرازى در شمار بزرگ‌ترين شاعران فارسى زبان در سده دهم هجرى است كه در به‌كاربردن صنايع لفظى و معنوى در شعر از نوادر زمانه خود به شمار مى‌رود. وى به سال 858 ه. ق در شيراز به دنيا آمد و پس از 84 سال زندگانى در زادگاه خود به سال 942 ه. ق بدرود حيات گفت. آرامگاه اين شاعر تواناى شيعى دوازده امامى، در جوار مزار لسان الغيب حافظ شيرازى، زيارتگاه اهل ادب و عرفان است.[1]

او با هلالى استرآبادى (ف 936 ه. ق) شهيد قمى (ف 936 ه. ق)، مكتبى شيرازى (سده نهم و دهم)، هاتفى خرجردى (ف 927 ه. ق) اهلى خراسانى (سده دهم) و اميدى تهرانى (ف 929 ه. ق) معاصر بوده است.[2]

اهلى شيرازى داراى اشعار آيينى رسا و شيوايى در ستايش حضرات معصومين عليهم السلام است كه حاكى از ارادت بى‌شايبه او به اين ذوات مقدس مى‌باشد، همو هفت قصيده ماتمى در رثاى سالار شهيدان سروده كه از نظر ساختارى و محتوايى درخور توجه است.

اهلى شيرازى را بايد در بالندگى نخل برومند شعر آيينى كلا و شعر عاشورا خصوصا سهيم دانست، چرا كه حركت او و شاعران پيش از ظهور محتشم كاشانى، امكان‌

[1] - ديوان اشعار اهلى شيرازى، مصحح: حامدى ربانى، اصغر، كتابخانه سنايى، تهران، 1369. با تلخيص از مقدمه ديوان.

[2] - كاروان شعر عاشورا، مجاهدى، محمد على، زمزم هدايت، قم، 1386، جلد 1، ص 137.