بيمار غير شربت اشك روان نداشت‌

بودش هزار درد و توان بيان نداشت‌

ماهى كه آفتاب ازو نور مى گرفت‌

جز ابر خشك به سر سايبان نداشت‌

دانى چرا ز آل پيمبر كشيد دست‌

نقشى دگر به كار ستم آسمان نداشت‌

تنهازمين نداشت به سر دست از فلك‌

پايى به عزم پيش نهادن زمان نداشت‌

يكسر به خاك ريخت گل و غنچه، شاخ و برگ‌

آمد ولى ز باغ نصيبى خزان نداشت‌

دانى به كربلا ز چه او را عدو نكُشت؟

تا كوفه زنده ماندن او را گمان نداشت‌

از تب‌ز بس‌كه‌ضعف‌بر او چيره گشته بود

مى‌خواست‌بگذرد ز سر جان‌توان نداشت‌

يك آسمان ستاره به ماه رخش ز اشك‌

مى‌رفت و يك‌ستاره به‌هفت‌آسمان نداشت‌

در تركش دلش كه دو صد تير آه بود

مى‌برد وغير قامت‌زينب‌كمان نداشت.[2]