اسم الکتاب : امام سجاد در آيينه شعر فارسى المؤلف : نقوى، محمد باقر الجزء : 1 صفحة : 15
مقدمه:
هر
كس كه از ستم مىخروشد، نداى حسين (ع) مىجوشد و نداى سرخ وى چون پرچمى بر چكادِ
هر قيام، در اهتزاز بوده است و تا قيامت نيز خواهد بود ... از اين ميان، شعرا، اين
گلبانگ را رساتر خروشيدهاند و از ايشان هر كس جانمايه فرياد خويش را از ولايت
حسين و حماسه سوگ سرخ او بيشتر سيراب ساخته، سرسبزتر بر آمده است.[1]
از
كودكى رؤياى تمامى لحظاتم بوده كه روزى بتوانم به نوبه خودم التيام بخش زخمهاى
عميق كربلايىها باشم و نداى مظلوميت اهل بيت (ع) را با صداى بلند فرياد بزنم؛
فريادى رسا به وسعت تاريخ رنج و آلام معصومين عليهم السلام.
از
كودكى بيشتر از منزل پدرى به هيئات و مجالس اهل بيت (ع) تعلق خاطر داشتم و
علاقهمند بودم تا بتوانم با شعلهور نگهداشتن شعلههاى انتقام از قاتلين آن
سلالههاى پاك و مهربان و با تقديم قطرات اشكى، التيام بخش جراحات بيشمارشان باشم.
خداوند را شاكرم كه در اين راه تاكنون راهبر و راهنمايم بوده و اينك قدمهايم را
به جايى رسانده كه مىتوانم اين احساسات را با قلم زدن بيان كنم. البته خود نيز
مىدانم كه تازه شروع اين راه پُرفضيلت و پر بركت است و تا رسيدن به نقطه مطلوب
مسيرى بس طولانى در پيش رو دارم.