ميرزا يحيى مدرس اصفهانى «بيدآبادى»

وى فرزند محمد اسماعيل است كه در سال 1254 هجرى قمرى در كربلا قدم به عرصه هستى نهاد. او علوم مقدماتى را در بين النهرين فرا گرفت. مدرس در شانزده سالگى به اتفاق پدر و خانواده خود به اصفهان كوچيد و در اين شهر رحل اقامت افكند و به تكميل دانش پرداخت و در علوم عقليه و نقليه و ادبيه و رياضيات و هيئت و نجوم و علوم غربيه تبحر يافت و بارع گرديد، آنگاه به تدريس در رشته‌هاى علمى و ادبى پرداخت.

مدرس علاوه بر مقام علمى، شاعرى توانا بود و در فنون شعر و ادب تبحر و استادى داشت و چيزى كه مورد اعجاب حاضران در مجلس درس استادش گرديد ترجمت فارسى بدل غلط (حبيبى قمرٌ بل شمسٌ) بود كه بدين روش به بديهه‌گويى سرود:

ديوان مدرس متجاوز از پانزده هزار بيت شامل مدايح و مراثى حضرت محمد (ص) و ائمه اطهار عليهم السلام كه در سال 1356 شمسى به وسيله كتابفروشى اسلاميه تهران طبع و نشر شد. مدرس در هفتم ذيقعدة الحرام سال 1349 هجرى قمرى در سن 95 سالگى بدرود حيات گفت.[1]

[1] - سخنوران نامى معاصر ايران، برقعى، محمد باقر، نشر خرم، قم، 1373، جلد 5، ص 3216.