ربّ الرحيم ادامه خواهد يافت و البته شرايط سلامتى در مرحله سوم، سلامتى در مرحله دوم و هنگام مرگ است و چه بسا شرط سلامتى در هنگام مرگ بسيار نزديك به سلامتى در هنگام ولادت نيز باشد،

«الشّقِيّ شَقِيّ في بَطْنِ امّهِ وَ السّعيدُ سَعيدٌ في بَطْنِ امّهِ».[1]

در هر صورت از اين دو آيه شريفه موضوع سلامتى در تمامى ابعاد و زواياى آن و در تمامى مراحل حيات و زندگى و يا ابديت و جاودانگى ادامه دارد و چراغ راه و مشعل هدايت است.

موضوع سلامت نيز محدود به سلامت مادى و فيزيكى و اين جهانى نمى شود بلكه تا بارگاه مليك مقتدر و ملكوت اعلاى عالم ادامه دارد. اين سلامت، سلامت‌روح و روان و دين و ايمان، جسم و جان توأمان است.

اين سلامت‌از اسم سلام از اسامى حضرت بارى تعالى اخذ شده و «سَلامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ»[2] است و دار السلام الهى است كه‌ «لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ هُوَ وَلِيُّهُمْ».[3]

اين سلامت، سلامت‌ «دَعْواهُمْ فِيها سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ وَ تَحِيَّتُهُمْ فِيها سَلامٌ وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ».[4] اين سلام، سلام بر انبياء و اولياء و سفراى الهى است، «لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا تَأْثِيماً* إِلَّا قِيلًا سَلاماً سَلاماً».[5] و يا فرمود: «فَرَوْحٌ وَ رَيْحانٌ وَ جَنَّةُ نَعِيمٍ* وَ أَمَّا إِنْ كانَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ* فَسَلامٌ لَكَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ».[6]

در هر صورت اين حقيقت با آنچه در بيان ارباب دنيا و ابناى عالم طبيعت و بهداشت فيزيكى مطرح است، تفاوت ماهوى دارد و اين يك حقيقتى ماوراى‌

[1] . محمد بن على بن بابويه، التوحيد، ص 356.

[2] . قدر: 5.

[3] . انعام: 127.

[4] . يونس: 10.

[5] . واقعه: 26.

[6] . واقعه: 89- 91.