ومضافا اين حديث از ابوبكر با هفت سند و از ابن مسعود با ده سند و از ديگران نيز با بيش از يك سند روايت شده است.

حاكم سه سند اين حديث را و هيثمى و سيوطى و ابن حجر در «صواعق» نيز سند اين حديث را صحيح دانسته‌اند و شوكانى پس از اشاره به برخى اسانيد اين حديث، آن را حديث حسن و خوب دانسته است.[1]

فتنى مى‌گويد: «اين حديث از يازده صحابه با سندهاى گوناگون روايت شده است كه به نظر من متواتر است.»[2]

كتانى مى‌گويد: اين حديث از يازده صحابه با سندهاى مختلف روايت شده وسيوطى گفته است: روايت يازده صحابى از نظر جماعتى متواتر است. و مناوى نيز همين مطلب را ذكر كرده است.[3]

اين حديث نيز قطعا متواتر است، چنان‌كه اعتراف نيز كرده‌اند. ابن جوزى در يك سند حديث انس محمد بن قاسم را ضعيف دانسته است، حال آن‌كه ابن معين وحاكم او را ثقه خوانده‌اند و حاكم و ذهبى نيز چندين حديث او را صحيح دانسته‌اند. همچنين در سند حديث ابن عباس يحيى حمانى و يزيد بن ابى زياد را تضعيف كرده است، حال آن‌كه آن دو نيز ثقه هستند، هرچند برخى آن‌ها را به خاطر مذهب تضعيف كرده‌اند و برخى اتهام ديگر نيز زده‌اند كه وقتى مجموع سخنان‌

[1] . الفوائد المجموعة شوكانى، ج 1، ص 359، ح 54.

[2] . تذكرة الموضوعات، ص 97؛ زركلى در مورد فتنى مى‌گويد:« محمد طاهر هندى( متوفاى 986)، عالم به حديث و رجال، ملقب به شاه محدثين بود»( الاعلام، ج 6، ص 172).

[3] . نظم المتناثر من الحديث المتواتر، ص 243؛ فيض القدير» ج 6، ص 388، ح 9319.