وابن حجر او را صدوق دانسته‌اند. همچنين ذهبى در باره‌اى او مى‌گويد: «شيخ، عالم صدوق.»[1]

ابن حجر كه از بزرگان وحديث پژوهان شايسته واز رجال شناسان نزد اهل سنت است، در باره‌ى اين حديث مى‌گويد: «اين حديث در «مستدرك حاكم» داراى سندهاى زيادى است وكمترين چيزى كه مى‌شود در باره‌ى اين حديث گفت، اين است كه اين حدث اصل دارد (يعنى قطعا از پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله صادر شده است.) بنابر اين، ساختگى و دروغين دانستن آن سزاوار نيست.»[2]

فتنى مى‌گويد: «علائى در جواب ابن جوزى كه اين حديث را موضوع دانسته است مى‌گويد: «با مجموع سندهايش اين حديث حسن خواهد بود وضعيف نيز نمى‌تواند باشد، چه رسد به موضوع بودن.» وباز همو مى‌گويد: «ابن حجر نيز اين حديث را حسن وخوب دانسته است.»[3]

متقى هندى بعد از نقل سخن كسانى كه اين حديث را بى دليل موضوع گفته‌اند وكسانى كه آن را حسن وخوب دانسته‌اند مى‌گويد: «من نيز در گذشته نظرم همين بود (نظرش نظر ابن حجر بوده وآن را حسن مى‌دانسته است) تا اينكه به سخن طبرى برخورد كردم كه حديث على عليه السلام را صحيح دانسته وتصحيح حاكم‌

[1] . سير اعلام النبلاء، ج 11، ص 536، ح 155؛ تهذيب التهذيب، ج 9، ص 95، ح 183؛ تقريب التهذيب، ج 1، ص 469.

[2] . لسان الميزان، ج 2، ص 123، ح 512.

[3] . تذكرة الموضوعات فتنى، ص 95.