مى‌گويد: «در زمان شيخ و پس از او كسانى از پيروانش ظاهر شدند كه در حق شيخ غلو بزرگ مى‌كردند و به تمام سخنان و نوشته‌ها و فتواهاى او و حتى حكم او در باره احاديث تعصب نشان مى‌دادند». آن‌گاه در پاورقى چند نمونه از غلو وهابى‌ها نسبت به ابن عبدالوهاب را نقل كرده و مى‌گويد: «ابن عميد در كتاب تذكره‌[1] از شيخ در ضمن شعرى به «شيخ الوجود» تعبير كرده است. و اين سخن بزرگى است كه اگر كسى در مورد پيامبر نيز چنين سخن را بگويد، پيروان شيخ آن را انكار و گاهى هم تكفير مى‌كنند». (ص 14).

«خود شيخ و حتى پيروانش مسلمين را به اتهام غلو در حق صالحين مشرك وكافر خوانده‌اند، ولى متأسفانه بزرگ‌ترين نمونه‌هاى اين غلو در خود پيروان شيخ وجود دارد». (ص، 14).

پيروان شيخ (وهابى‌ها) هر كسى را كه با شيخ مخالفت كرده و يا رديه بر او نوشته است مخالف اصل اسلام مى‌دانند. آن‌ها هجوم به علماى اسلام و به شهرهاى مسلمين و اتهام آن‌ها به كفر و شرك را هيچ‌گونه زياده‌روى نمى‌دانند، كه اين خود پايه‌اى غلو است». (ص، 15).

ابن فرحان زير عنوان «غاليان از غلو منع مى‌كنند» مى‌گويد: «از عجايب اين زمان آن است كه غاليان (خود وهابى‌ها) از غلو منع مى‌كنند.» (يعنى خود غلو مى‌كنند، ولى به ديگران تهمت غلو مى‌زنند.) سپس (ظاهراً با خطاب به حكومت داران) مى‌گويد: «اگر با جوانى كه (شماها را) تكفير مى‌كنند مخالف هستيد، بايد با روش ابن تيميه و ابن عبدالوهاب نيز در تكفير مسلمين مخالفت كنيد و اشتباه‌

[1] . تذكره، ج 1، ص 31.