1. شيخ مى‌گويد: «دين مردم جاهليت بر اصولى بنا شده كه آشكارترين آن اصول تقليدكارى است. اين پديده از آن پديده‌هايى است كه نزد همه‌اى كفار اولين و آخرينشان. پيدا مى‌شود».

ابن فرحان مى‌گويد: «تقليد غاليان ما (وهابى‌ها) خيلى آشكارتر از اين است كه شيخ در باره مردم جاهليت برمى‌شمارد، به خصوص در عقايد. اين غاليان (وهابى‌ها) سخنان شيخ را تا به درجه نصوص شرعى (قرآن وسنت) مى‌رسانند، اگر نگويم از نصوص شرعى هم بالاتر مى‌برند.» (ص، 150).

2. شيخ مى‌گويد: «از بارزترين قاعده‌هاى جهل مردم جاهليت فريب از اين بوده كه چون اكثريت را تشمل مى‌دادند بر حق بودن خويش چنين دليل مى‌آوردند كه چون اكثريت مردم چنين مى‌پندارند، پس همين روش حق است.»

ابن فرحان مى‌گويد: «اين صفت در بسيار از غاليان ما هنگام در موقع قدرتمند بودن و زيادى پيروانشان آشكار است. اما وقتى با ضعف يا كمبود همراهان رو به رو مى‌شوند فرياد مى‌زنند كه «خوشا به حال غريبان!.»

3. شيخ زياد در باره غلو در مورد علما و صالحين سخن گفته است. ابن فرحان مى‌گويد: «در اين ميان مى‌توان مثال‌هاى زيادى (از غلو وهابى‌ها) پيدا كرد. اگر شخص با انصاف سخنى را كه غلات وهابيت در باره احمد، ابن تيميه و شيخ مى‌نويسند بخواند چنين خيال مى‌كند كه گويا در باره‌اى مخلوقات خارق العاده‌اى سخن در ميان است كه نه از جن مى‌باشند و نه از انس و نه ملائكه. (چنان در باره اين علما مبالغه مى‌كنند كه) اين يكى در مورد امورى كه بين آسمان‌ها و زمين است خبر مى‌دهد و آن يكى قدرت راندن نكير و منكر را داراست و اين ديگرى در باره حركت و خروج تاتار و مغول پيش از اينكه از وطنشان حركت كنند خبر