1. كافر خواندن اهل زمين با گمان‌هاى باطل و نادرست.

2. ريختن خون بيگناهان بدون دليل و برهان.[1] (صحفه 133).

همچنين شيخ سلفى (وهابى) محمد صديق حسن‌خان بيزارى اهل حديث از وهابى‌ها را اعلان كرد؛ چون وهابى‌ها به جز ريختن خون مسلمين شناخته نشده‌اند.[2] ابن فرحان در پاورقى مى‌گويد: بعضى مانند دكتر عبدالعزيز عبد الطيف از محمد صديق به اين سخنش عذرتراشى كرده و گفته است كه منظورش ريختن خون مسيحيان است، ولى اين دكتر با فضيلت فراموش كرده كه مسلمان‌كشى و ريختن خون مسلمين حتى در كتب خود وهابى‌ها موجود است و اين ابن غنام است كه در تاريخش‌[3] بيش از سيصد جنگ و جهاد (براى وهابى‌ها) برشمرده و در هر كدام آن‌ها مى‌گويد: «و در اين سال مسلمين (وهابى‌ها) با كفار (با مسلمين غير وهابى) جهاد كردند. ابن فرحان مى‌گويد: «اين جنگ‌ها فقط جنگ مسلمين با مسلمين در سرزمين‌هاى نجد و حجاز و احسا و ... بود. (ص 133).

ابن عفالق حنبلى مى‌گويد: «ابن عبدالوهاب قسم فاجرانه خورده كه يهود ومشركان حالشان بهتر از اين امت است.»[4]

[1] . عبجت العلوم حازمى، ج 3، ص 194.

[2] . دعاوى مناوئين لدعوة الشيخ محمد بن عبدالوهاب، عبد العزيز عبد اللطيف وهابى، ص 160.

[3] . روضة الافكار و الافهام لمرتاب حال الامام و تعداد غزوات ذوى الاسلام، و همچنين در« تاريخ نجد» نيز گفته شده است. الاعلام زركلى، ج 2، ص 251، خواننده عزيز دقت داشته باشند كه از نام كتاب نيز اين حقيقت فهميده مى‌شود.

[4] . دعاوى مناوئين عبدالعزيز وهابى، ص 164.