وهابيت و تكفير يكديگر

ابن فرحان مى‌گويد: «يكى از نتايج سختگيرى شيخ در تكفير اين است كه پيروانش بعد از چند سال از مرگ او يكديگر را نيز تكفير كردند و زنان يكديگر را به اسيرى گرفته‌اند».[1]

حالا به نمونه‌هايى از آن توجه نماييد:

1. شيخ عبد اللطيف بن عبدالرحمان فتوا داده و در آن از امير عبد الله بن فيصل به خاطر كمك كردنش به دولت (سنى) عثمانى بيزارى جست. وقتى امير عبد الله شهر رياض را به دست گرفت، شيخ عبد اللطيف با او بيعت كرد، ولى معتقد بود كه امير عبد الله دو مرتبه اسلام آورده (واسلام گناهان گذشته‌اش را محو مى‌كند.)[2]

2. بارى شيخ عبد اللطيف بن عبدالرحان گفت: «همانا كافر شدن امير در نزد من ثابت نشده است».[3] واين در حالى است كه قبل از آن سعود بن فيصل ولشكرش را به خاطر كمك به كفار كافر خوانده بود».[4]

ابن فرحان در پاورقى كتابش به نمونه‌هاى زيادى اشاره مى‌كند كه شيخ عبد اللطيف هر وقت با امير سعود و عبد الله مخالفت مى‌كرد جهاد بر ضد آن‌ها را شرعاً واجب مى‌دانست، ولى پس از برطرف شدن اختلاف كمك به آن‌ها را نيز شرعاً واجب مى‌دانست. (ص 123).

[1] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 8، ص 329 و ج 9، ص 22 و 23 و 33 و 35.

[2] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 9، ص 22.

[3] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 9، ص 33.

[4] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 8، ص 392.