عبدالوهاب) كافرتر و مشرك‌تر از آن مشركانى هستند كه پيامبر با آن‌ها جنگيد».[1] (ص 103- 104).

27. شيخ مى‌گويد: «ما كافر نمى‌گوييم مگر كسى را كه دعوت حق ما به او رسيده و دليل و برهان بر او روشن شده و حجت بر او برپا شده، ولى با اين حال از روى تكبر و عناد بر عقيده خود اصرار دارد به مانند بيشتر همين كسانى كه ما امروز با آن‌ها مى‌جنگيم. چون بر شرك خود اصرار مى‌ورزند و از انجام واجبات روى گردانده و اعمال خلاف وگناه‌هان كبيره را آشكار مرتكب مى‌شوند.»[2] (ص 104).

(پس بنابر اين فتواى ابن عبدالوهاب هر كه امروز نيز غير وهابى است كافر خواهد بود).

28. شيخ مى‌گويد: «اقرار كفار بر توحيد خون و مال آن‌ها را حفظ نكرد».[3] (ص 106).

(منظورش اين است كه مشركان زمان پيامبر به يگانگى خداوند اقرار داشتند، ولى با اين وجود پيامبر با آن‌ها جنگيد. و اين نيز بهتان است و با حديث مسلم رسول خدا صلى الله عليه وآله كه در مقدمه اشاره شد مخالف است.)

بعد از اين ابن فرحان 25 مورد از تناقضات ابن عبدالوهاب را نقل مى‌كند كه در بعضى آن‌ها تكفير مسلمين و ابن عربى و ابن فارض و توسل كنندگان را كه در جاى‌هاى ديگر تكفير كرده انكار كرده است. (ص 108 تا 111).

[1] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 1، ص 160.

[2] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 1، ص 234.

[3] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 1، ص 145.