شهرش كه شهر شرك است، به شهر توحيد هجرت نكرد (همه اين گروه) كافر هستند.»[1]

ابن فرحان مى‌گويد: «منظور شيخ اين است كه حق تنها با اوست و مخالفان او بر باطل هستند. پس هر كه او را قبول نداشته باشد كافر است». (ص 99.) آنگاه با بيان سخنان باطل ابن عبد الوهاب در آخر مى‌گويد: «اگر جايز باشد كه هر كسى مخالف خود را تكفير كند اميرالمؤمنين و اصحاب بدر و رضوان كه همراه على بودند اصحاب جمل و صفين و خوارج را تكفير مى‌كردند. و اين با وجود آن كه در باره آن‌ها دلائل خاص نيز وجود داشت مانند اينكه: «گروه معاويه به سوى جهنم دعوت مى‌كنند» وآنها «قاسطين» هستند وقرآن مى‌فرمايد: «قاسطين هيزم جهنم هستند» ودر باره خوارج آمده است: آن‌ها چنان كه تير از كمان خارج مى‌شود، از دين خارچ مى‌شوند»، ولى با وجود اين دلائل اميرالمؤمنين و اهل بدر ورضوان كه همراه على بودند، به خاطر تقوايى كه داشتند از حق تجاوز نكردند ومخالفان خود را كافر نخواندند و نگفتند كه آن‌ها دين پيامبر را دشنام مى‌دهند.» (ص 100).

23. شيخ (ابن عبدالوهاب) مى‌گويد: «معطله از مشركان هم بدتر هستند».[2]

ابن فرحان مى‌گويد: «معطله در نزد وهابى‌ها عبارت هستند از: اشاعره، ابن حمزه ظاهرى و اكثر ظاهرى‌ها، اكثر صوفى‌ها، شيعه، اكثر حنفى‌ها و بسيارى از

[1] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 1، ص 102.

[2] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 1، ص 113.