«وقتى احمد بن عبد الكريم با ابن عبدالوهاب مخالفت كرد در نامه‌ايى به او نوشت: «تو ابن غنام و ديگران را گمراه كردى و از ملت ابراهيم بيزارى جستى وآن‌ها را بر خودت گواه گرفتى كه تو پيرو مشركان هستى.»[1]

«ابن عبد الوهاب هر شهر و ديارى را كه از او پيروى نكنند و اعتقادات اورا قبول نداشته باشند از سرزمين مشركين به حساب مى‌آورد.[2]

«او در باره اهل مكه چنين مى‌گفت: «حتماً دين آن‌ها همان دينى است كه رسول خدا صلى الله عليه وآله براى ترساندن مردم از آن مبعوث شد.[3]

ابن عبدالوهاب در باره مسلمانان زمان خويش مى‌گويد: «بسيارى از اهل اين زمان از معبود چيزى به غير از حبل، يغوس، نصر، لات، عزّا و منات نمى‌شناسند. اگر فهم درست مى‌داشتند مى‌فهميدند كه مقاماتى را كه مى‌پرستند (مرادش زيارت مقامات اوليا است) از قبيل عبادت همان بت‌هاست.[4]

ابن عبد الوهاب مى‌گويد: «ما كافر نمى‌گوييم مگر كسى را كه دعوت حقيقت ما به او رسيده و دليل و برهان به او روشن شده و حجت بر آن‌ها برپا شده است، ولى با اين حال از روى تكبر و عناد بر عقيده خود اصرار مى‌ورزند؛ مانند بيشتر كسانى كه ما امروز با آن‌ها مى‌جنگيم. اين‌ها به شرك ورزيدن خود اصرار دارند

[1] . الدرر السنيه فى الاجوبة النجدية، ج 10، ص 63.

[2] . الدرر السنيه فى الاجوبة النجدية، ج 10، ص 12 و 64 و 77 و 86.

[3] . همان، ج 10 ص 291، ص 860.

[4] . الدرر السنيه فى الاجوبة النجدية،، ج 10، ص 117 و 120 و 160.