ترين چيزى كه براى امتم از آن مى‌ترسم منافقان برا و دانا زبان است.» زياد سخن گفتن بدون لغزش، اگر از حلال و حرام باشد، قلب را مى‌ميراند و كور مى‌كند .... تا كى كفريات فلسفه را جست وجو مى‌كنى تا به عقل‌هاى ما برگردانى. اى مرد، همانا فيلسوفان و كتب آن‌ها را بلعيدى .... يا به زيان و ناكامى كسى كه از تو پيروى كند، حتماً چنين كسى در معرض زنديق (كافر) شدن و نابودى قرار خواهد گرفت، به خصوص كه اگر كم علم و دين و شهوت‌ران باشد. ولى او براى تو فايده دارد، نزد تو با دست و زبانش جهاد مى‌كند و در حقيقت دشمن توست. غير اين است كه اكثر پيروانت همنشينان وابسته، كم عقل يا جاهل و كذاب و بى‌فهم يا ماهر در فريب و حيله گرى هستند. اگر مرا تصديق نمى‌كنى، خودت آن‌ها را بسنج و عادلانه امتحانشان كن. اى مسلمان خر شهوت را براى ستايش خودت پيش نينداز. تا كى خودت را تصديق مى‌كنى و خوبان را دشمن مى‌دارى. تا كى خودت را بزرگ مى‌شمارى و ديگران را كوچك. تا كى سخن خودت را مدح مى‌كنى به طورى كه به خدا قسم احاديث صحيحين را آن گونه مدح نمى‌كنى .... آيا وقت آن نرسيده كه توبه كنى؟ تو در هفتادسالگى به سر مى‌برى و مرگ نزديك شده است. به خدا قسم فكر نمى‌كنم كه تو مرگ را به يادت بياورى، بلكه كسى را كه ياد مرگ مى‌كند تحقير مى‌كنى. گمان نمى‌كنم كه سخنم را قبول كنى و ميلى هم به موعظه من نخواهى داشت و تو همت بزرگى دارى بر نوشتن چندين جلد كتاب براى باطل كردن اين نوشته من .... و اگر حال تو نزد من كه دوست دار و مشفق هستم اين باشد پس نزد دشمنانت چه حال داشته باشى. به خدا قسم بين دشمنان تو شخصيت‌هاى صالح، عاقل و فاضل وجود دارند، چنان كه بين دوستانت دروغگويان و فاجران، جاهلان و كوران و گاوها وجود دارند. من از تو راضى‌