11. نصر بن سليمان بن عمر منبجى (متوفاى 719 ه. ق.) ابن حجر مى‌نويسد: او ابن تيميه را مذمت مى‌كرد.[1] ابن تيميه و اصحابش او را به ملحد و كافر بودن متهم كرده‌اند.

ذهبى در وصف او مى‌گويد: «شيخ، امام، محدث، نحوى، زاهد، عابد، قناعت پيشه، فقيه سلف ....»[2]

12. نجم الدين احمد بن محمد ابن سالم (متوفاى سال 723 ه. ق.)

او از مخالفان سرسخت ابن تيميه بود و مزى را كه از شاگرد و دوستان ابن تيميه بود زندانى كرد و با ابن تيميه در اين باره سخت مشاجره داشت.[3]

ذهبى در وصف او مى‌گويد: «امام، عالم، قاضى قاضات، بزرگ پيشواها ....»[4]

13. على بن يعقوب بكرى شافعى (متوفاى سال 724 ه. ق.)

او بر اساس گفته خيلى از علما با ابن تيميه مخالفت‌ها داشته است.[5] ابن حجر وذهبى نيز گفته‌اند: او شديدا با ابن تيميه مخالفت مى‌كرد. ذهبى مى‌گويد: او ديگران را خيلى از منكر نهى مى‌كرد و يك مرتبه بر سر ابن تيميه پريد و او مذمت نمود.[6]

[1] . درر الكامنه، ج 2، ص 155.

[2] . ذيل تاريخ اسلام، ص 167.

[3] . درر الكامنه، ج 1، ص 146؛ تاريخ ابن كثير، ج 14، ص 79.

[4] . ذيل تاريخ اسلام، ص 204.

[5] . مرآة الجنان يافعى، ج 4، ص 104 ذيل تاريخ اسلام، ص 216؛ تاريخ ابن كثير، ج 14، ص 80.

[6] . درر الكامنه، ج 1، ص 390.