فهذا التوسل به حسن وأما دعاؤه والإستغاثة به فحرام؛[1] توسل به پيامبر در دعا چنان كه در حديثى از پيامبر وارد شده است مشروع است. توسل به پيامبر صلى الله عليه وآله در دعا چنين است: «خدايا! من از تو مى‌خواهم و متوسل مى‌شود به سوى تو به وسيله پيامبرت محمد پيامبر رحمت. اى محمد، اى رسول خد، من متوسل مى‌شوم به تو به سوى پروردگارم در حاجاتم تا حاجاتم را برآورد ....» ابن تيميه پس از نقل اين حديث مى‌گويد: «اين‌گونه توسل به پيامبر خوب است، ولى دعا و استغاثه به آن حضرت حرام است.»

باز همو مى‌گويد:

«وكذلك سؤال بعضهم للنبى صلى الله عليه وآله أو لغيره من أمته حاجته فتقضى له فإن هذا قد وقع كثيرا وليس هو مما نحن فيه وعليك أن تعلم أن إجابة النبى صلى الله عليه وآله أو غيره لهؤلاء السائلين ليس مما يدل على استحباب السؤال ... وفيهم من أجيب وأمر بالخروج من المدينة فهذا القدر إذا وقع يكون كرامة لصاحب القبر ... وكذلك ما يذكر من الكرامات وخوارق العادات التى توجد عند قبور الأنبياء والصالحين مثل نزول الأنوار والملائكة عندها وتوقى الشياطين والبهائم لها واندفاع النار عنها وعمن جاورها وشفاعة بعضهم فى جيرانه من الموتى واستحباب الاندفاع عند بعضهم وحصول الأنس والسكينة عندها ونزول العذاب بمن استهان بها فجنس هذا حق ليس مما نحن فيه وما فى قبور الأنبياء والصالحين من كرامة الله ورحمته وما لها عند الله من الحرمة والكرامة فوق ما يتوهمه أكثر الخلق؛[2] و همچنين درخواست بعضى از امت پيامبر حاجتش را از پيامبر و يا از غير آن حضرت كه حاجتش برآورده شده است (اين كار جايز است.) زيرا اين گونه اتفاق‌ها زياد پيش آمده و اين به بحث ما

دخالت ندارد. بايد بدانى كه برآوردن پيامبر يا غير آن حضرت حاجت درخواست كننده را اين‌گونه نيست كه دلالت بر مستحب بودن درخواست از آن‌ها كند. از اين مردم كسانى بودند كه حاجتشان (بعد از حاجت خواستن از قبر پيامبر برآورده شد و امر شد كه از مدينه بيرون روند. پس اين مقدار اگر واقع شود كرامتى از صاحب قبر است. همچنين آن‌چه كه ذكر شده از كرامات و كارهاى خارق العاده نزد قبور انبيا و صالحين مانند نازل شدن نور و ملائكه بر آن قبر و ترسيدن وگريختن شياطين و حيوانات از آن قبور و دفع آتش از آن قبور و از كسى كه همسايه آن قبر است و شفاعت برخى از آن‌ها در باره كسى كه در قبر همسايه او شده ... و نيز انس و آرامش به كسانى كه نزد آن قبر هستند به وجود مى‌آيد و نازل شدن عذاب به كسى كه اهانت به آن قبر كرد و مانند اين‌ها همه حق هستند كه از بحث ما خارج است. و آنچه در قبور پيامبران و صالحين و كرامت و رحمت الهى و احترامى‌كه براى آن قبور نزد خدا وجود دارد بالاتر از اين است كه اكثر مردم گمان مى‌كنند.»

اين سخنان ابن تيميه امروزه در نزد وهابى‌ها از بزرگ‌ترين نوع شرك است وملاحظه مى‌كنيد كه او معتقد است پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله توان براوردن حاجات اهل دنيا را دارند و خيلى هم اين گونه رويدادها واقع شده و سخنان ديگر او كه در باره عظمت قبر آن حضرت گفته همه نزد وهابى‌ها شرك بزرگ مى‌باشد.

باز همو مى‌گويد:

«و كذلك أيضا ما يروى أن رجلا جاء إلى قبر النبى صلى الله عليه وآله فشكا إليه الجدب عام الرمادة فرآه وهو يأمره أن يأتى عمر فيأمره أن يخرج فيستسقى الناس فإن هذا ليس من هذا الباب ومثل هذا يقع كثيرا لمن هو دون النبى‌

[1] . الفتاوى الكبرى ابن تيميه، ج 3، ص 276.

[2] . انقضاء الصراط ابن تيميه، ج 1، ص 374؛ الرد على البكرى، ج 1، ص 454، قريب به همين معنا.