«والذين يؤولون المعنى أولئك ما قدروا الله حق قدره وما عرفوه حق معرفته؛[1] كسانى كه قرآن را تأويل مى‌كنند خدا را آن چنان كه هست نشناخته‌اند.»

5. باز همو مى‌گويد:

«قد طالعت التفاسير المنقولة عن الصحابة وما رووه من الحديث ووقفت على ما شاء الله تعالى من الكتب الكبار والصغار أكثر من مئة تفسير فلم أجد إلى ساعتى هذه عن أحد من الصحابة أنه تأول شيئا من آيات الصفات أو أحاديث الصفات بخلاف مقتضاها المفهوم المعروف؛[2] تفاسير نقل شده از صحابه كه از آن‌ها رسيده و بيش از صد تفسير بزرگان را ديدم و تا به حال هيچ يك از صحابه را نيافتم كه او آيات و روايات صفات را بر خلاف معناى ظاهرش تأويل كرده باشد.»

و اين در حالى است كه تفسير پيشوايان پر از اين‌گونه تأويل‌هاست. مثلًا طبرى در باره‌ «وسع كرسيه السماوات و الارض؛ و كرسى خداوند آسمان‌ها و زمين را گنجانيده است»[3] از ابن عباس نقل مى‌كند كه گفته است: «مقصود از «كرسى» علم خداوند است».

بغوى آن را نقل كرده است و شوكانى و قرطبى هم آن را از ابن اطيه نقل كرده‌اند. مفسران در باره‌ «كل شيئ هالك الّا وجه؛ همه چيز به جز وجه خدا

[1] . تفسير كبير ابن تيميه، ج 1، ص 170.

[2] . تفسير نور، ص 178.

[3] . بقره، آيت الكرسى.