راويان اين حديث: عبد الله بن مسعود، جابر بن سمره، (با 36 سند) عبد الله بن عمر، ابوجحيفه، عبد الله بن عمرو و انس بن مالك هستند.[1]

از اين حديث و نيز برخى از احاديث ديگر كه با لفظهاى ديگر در اين موضوع وارد شده است، چند نكته به دست مى‌آيد:

1. پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله اين حديث را چند بار و در جاى‌هاى مختلف ايراد فرمودند.

2. آن حضرت به روشنى بيان فرموده‌اند كه اين دوازده نفر، خلفا و رهبران اين امت هستند.

3. خلافت اين‌ها تا روز قيامت باقى است.

4. عزت اسلام و بقاى دين همراه با خلافت اين‌هاست.

5. امامت و خلافت از آن اين دوازده نفر است، هرچند مردم آن‌ها را ترك كنند و يا با آن‌ها مخالفت نمايند.

چند مطلب در سخنان ابن تيميه قابل ملاحظه است كه بايد دقت شود:

1. ابن تيميه معاويه و جمعى از بنى اميه را از جمله دوازده خليفه محسوب كرد. و اين مخالف است با سخن خود او كه در جاى ديگر به روشنى بيان كرده است:

«معاويه و بنى اميه پادشاه هستند، نه خلفا.»[2]

[1] . صحيح مسلم، ج 6، ص 3 و 4؛ احمد از جابر در مسنداش با 34 سند اين حديث را روايت كرده است، ج 5، ص 86 تا 108؛ سنن ابوداود، ج 2، ص 309، ج 4، ص 150؛ مسند ابو يعلى، ج 13، ص 457، ح 7464؛ صحيح ابن حبّان، ج 15، ص 43؛ المستدرك على الصحيحين، ج 3، ص 618؛ مسند احمد، ج 1، ص 398، ح 3781 و 3860؛ تاريخ الكبير بخارى، ج 1، ص 446، ح 1426، ج 8، ص 411، ح 3520، وديگران؛ بخارى در« صحيح» خود با لفظ دوازده امير اين حديث را روايت كرده است.

[2] . منهاج السنة، ج 4، ص 522.