بن ليلى، ابن عمر، زيد بن اسلم، ابويعلى انصارى و ضمير اسلمى روايت شده است.[1]

حديث «ثقلين»، چنان‌كه در گذشته اشاره شد با لفظ ديگرى چنين روايت شده است:

2. «به درستى كه من در ميان شما دو جانشين و خليفه مى‌گزارم. و آن دو، كتاب خدا و اهل بيتم هستند كه هرگز از هم جدا نمى‌شوند تا اينكه كنار حوض بر من وارد شوند.» اين حديث را زيد بن ثابت، ابوذر، ابوسعيد خدرى، زيد بن ارقم و زيد بن اسلم با بيش از چهارده سند روايت كرده‌اند.[2] هيثمى در جلد اول و نهم‌

كتابش از احمد و طبرانى اين حديث را روايت كرده و در هر دو مورد سند آن را صحيح دانسته است و همچنين البانى و شعيب ارنؤوط نيز اين حديث را با اين لفظ صحيح دانسته است.

بايد دقت داشته باشيم كه دو نفر از علماى وهابى به نام‌هاى دكتر على سالوس و عثمان خميس در مورد اين حديث شريف كتاب نوشته‌اند و در آن با خيانت سعى كرده‌اند وانمود كنند كه اين حديث تنها با لفظ «مسلم» صحيح است و بقيه ضعيف است. حال آن‌كه اولا: اين خيانت‌كاران تنها به برخى و عدد كمى از اسانيد اين حديث اشاره كرده‌اند و ثانيا: البانى خود در صحيحه‌اش به سالوس در مورد اين حديث رد نوشته و دورى او از معرفت حديث را بيان كرده است، اما عثمان خميس تنها برخى اسانيد را كه صحيح نيز هستند با خيانت و عدم ذكر توثيق راوى، تضعيف كرده و همچنين به هيچ اسانيد ابوطفيل و ديگر تابعين كه اين حديث را با تواتر از زيد بن ارقم روايت كرده‌اند نيز اشاره نكرده است. و اين‌گونه خيانت‌ها از جانب وهابيت در باره آثار متواتر پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله كه در حق اهل بيت عليهم السلام به جا مانده، فراوان است. يادآور مى‌شويم كه ما اسانيد اين حديث را در كتابى به نام «راه نجات» جمع كرديم كه به بيش از 140 سند مى‌رسد و حتى البانى اسانيد زيادى را تصحيح كرده است و قطعا اين حديث متواتر است.

ابن تيميه و حديث دوازده خليفه‌

ابن تيميه مى‌گويد: «در «صحيحين» روايت شده كه پيامبر صلى الله عليه وآله فرمود: «پيوسته اين دين عزيز، توانا و ارجمند خواهد بود، مادامى كه دوازده نفر رهبريت اين امت را بر عهده داشته باشند. همه‌اى آن دوازده نفر از قريش خواهند بود. سپس چندين‌

[1] . صحيح مسلم، ج 4، ص 873،( با چهار سند هرچند ناقص نقل كرده است)؛ سنن ترمذى، ج 2، ص 308، ج 5، ص 663، ح 3788 و 3874 و 3876؛ سنن دارمى، ج 2، ص 231 و 432؛ مسند احمد، ج 3، ص 14 و 17 و 26 و 59 و ج 4، ص 366 و 367 و 371 و ج 5، ص 181 و 189؛ معجم الكبير، ج 3، ص 65 و 66 و 67 و 180، ح 2678 تا 2683 و 3052 و ج 5، ص 54 و 166 و 167 و 170 و 182 و 183 و 186، ح 4923 و 4969؛ محمع الاوسط، ج 3، ص 374، ج 4، ص 33 و ج 5، ص 89؛ معجم الصغير، ج 1، ص 131 و 135؛ مصنف ابن ابى‌شيبه، ج 7، ص 176؛ مسند ابو يعلى، ج 2، ص 267 و 297 و 303 و 376؛ صحيح ابن خذيمه، ج 4، ص 63؛ سنن الكبرى نسائى، ج 5، ص 45 و 51 و 130، ح 8148 و 8148 و 8175 و 8464؛ المستدرك على الصحيحين، ج 1، ص 93، ح 3، ص 109 و 110 و 148 و 533؛ مجمع الزوائد، ج 1، ص 170 و ج 9، 163 و 164 و ج 10، ص 348 و 363؛ طبقات ابن سعد، ج 2، ص 192؛ سنن بيهقى، ج 2، ص 128 و 148 و ج 7، ص 30 و ج 10، 114؛ حلية الاولياء، ج 1، ص 355؛ احاديث صحيحه البانى، ج 4، ص 355 تا 358؛ معالم التنزيل بغوى، ج 5، ص 101؛ سير اعلام النبلاء، ج 9، ص 365 و 366؛ انساب الاشراف، ص 111 و 131 و 439.

[2] . معجم الكبير، ج 5، ص 153، ح 4921 و 4922؛ مسند احمد، ج 5، ص 181 و 189، ح 21618 و 21697؛ مصنف ابن ابى‌شيبه، ج 7، ص 418، ح 41؛ مجمع الزوائد، ج 1، ص 170 و ج 9، ص 162؛ فضائل الصحابه احمد، ج 2، ص 603 و 786، ح 1032 و 1403؛ احاديث صحيحه البانى، ج 3، ص 355.