آن‌كه در حضور پيامبر صلى الله عليه وآله تنازع سزاوار نيست، پس گفتند (عمر ابن خطاب گفت): آيا پيامبر صلى الله عليه وآله هذيان مى‌گويد (در نزد شما قرآن است، پس كتاب خدا مارا كفايت مى‌كند.) پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمودند: مرا به حال خودم بگذاريد، آن حالى كه من دارم بهتر از آن چيزى است كه شما بر من نسبت مى‌دهيد (در نزد من اخلاف و بگو مگو جائز نيست بلند شود و از نزد من خارج شويد.) ... ابن عباس هميشه مى‌گفت: همانا مصيبت وكل مصيبت همانى بود كه بين پيامبر صلى الله عليه وآله و آن‌چه كه مى‌خواست بنويسد با اختلاف وتنازع در حضور آن حضرت، جدايى انداختند و نگذاشتند آن مطلب نوشته شود.

آيا اين برخورد نيز اطاعت از خداوند متعال و پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله بوده و نشانه معرفت حق محسوب مى‌شود!؟

و موارد فراوان ديگر كه ما تنها به يك مورد ديگر اشاره مى‌كنيم:

7. عن جابر قال: مر على رسول الله صلى الله عليه وآله رجل فقالوا فيه و أثنوا عليه فقال: من يقتله؟ فقال أبو بكر: أنا. فذهب فوجده قد خط على نفسه خطة و هو يصلي فيها فلما رآه على ذلك الحال رجع و لم يقتله فقال النبي صلى الله عليه وآله: من يقتله؟ فقال عمر: أنا. فذهب فرآه في خطه قائما يصلي فرجع ولم يقتله. فقال رسول الله صلى الله عليه وآله: من له- أو من يقتله-؟ فقال علي: أنا. فقال رسول الله صلى الله عليه وآله: أنت ولا أراك تدركه. فانطلق فرآه قد ذهب؛[1] جابر مى‌گويد: مردى از نزد پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله عبور كرد پس مردم او را مدح وستايش كردند، پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمودند: چه كسى او را به قتل مى‌رساند؟

[1] . مسند ابويعلى، ج 4، ص 150، ح 2215؛ مجمع الزوائد هيثمى، ج 6، ص 227.