ملاقات كرد. لكن او والله براى رسيدن به رياست به كشتار و خون‌ريزى داخل شد و به اين‌كارها دست زد.[1]

اين مختصرى از شرح حال ابن تومرت است و قطعا حال دو رهبر وهابيت ابن تيميه و ابن عبدالوهاب بهتر از ابن تومرت نخواهند بود. و اين هم حال ابن تيميه است كه امروزه وهابيت به علم و حافظه‌اى قوى او مى‌بالند. افرادى كه علم بدون عمل و تزكيه نفس داشته‌اند احوالشان اين‌گونه بوده و هست. شما توجه داريد كه ابن حجر و به خصوص شوكانى كه خود از وهابيت است هم اين نسبت را رد وانكار نكرده‌اند و هم سبب طولانى شدن ماندگارى او در زندان را همين رياست طلبى ابن تيميه دانسته‌اند. پس اين مطلب از نظر ابن حجر و شوكانى عين واقعيت بوده و ابن حجر در ادامه اين سخن مطالبى ذكر كرده كه از آن نيز تصريح او به اين مطلب استفاده مى‌شود.

علامه كوثرى حنفى مى‌گويد: «در سخنان ابن تيميه نشانه‌اى بغض و دشمنى‌اش با على آشكار است.»[2]

عبد الله غمارى شافعى مى‌گويد: «علماى زمانش ابن تيميه را به خاطر گمراهى‌اش از على منافق خوانده‌اند.»[3]

احمد بن محمد بن صديق غمارى مى‌گويد: «دشمنى ابن تيميه او را به جايى رسانده كه به جرعت از روى نادانى وذلت ونفاق خيلى آشكار گفته است: «در فضيلت على هيچ حديث صحيح نيست وآنچه در صحيحين روايت شده براى على هيچ گونه فضل وبرترى‌

[1] . سير اعلام النبلاء، ج 19، شرح رقم 318.

[2] . الحاوى فى سيرة الطحاوى، ص 26.

[3] . الرسائل الغمارية، ص 120 و 121.