يكى از ادعاهاى ابن تيميه كه زياد تكرار مى‌كند اين است كه «در زمان على شمشير بر روى مسلمانان كشيده شد و عليه كفار وبراى فتح سرزمين آن‌ها جنگى صورت نگرفت.» ابن تيميه اين را يك عيب بزرگى براى اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌گيرد. در حالى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله در حديث فوق به اين مطلب اشاره مى‌كنند كه اميرالمؤمنين عليه السلام براى پياده كردن معنا و منظور واقعى قرآن بر ضد مسلمان نماهايى كه زير بار حقيقت نمى‌روند مى‌جنگند.

اين خود دليل ديگرى است بر شرعى بودن نبردهاى اميرالمؤمنين عليه السلام وباطل ودروغ بودن ادعاى ابن تيميه در مورد پشيمانى اميرالمؤمنين عليه السلام از اين جنگ‌ها.

آيا اكثر صحابه با اميرالمؤمنين عليه السلام در جنگهايش موافق نبودند؟

ابن تيميه براى اثبات اين ادعاى خويش به گفته‌هاى بى اساس بعضى از دانشمندان تمسك جسته است كه از جمله گفته ابن سيرين است كه مى‌گويد: «فتنه در حالى روى آورد كه هنوز ده هزار نفر از اصحاب پيامبر صلى الله عليه وآله در قيد حيات بودند و از بين آن‌ها حتى صد نفر، بلكه سى نفر هم در اين فتنه داخل نشدند.»

بعد ابن تيميه مى‌گويد: «اين سند از صحيح‌ترين سند روى زمين است و ابن سيرين از با تقواترين مردم در منطقه‌اش بوده و مراسلش از صحيح‌ترين مراسل به شمار مى‌رود.»[1]

علاوه بر اينكه خبر مذكور به اعتراف خود ابن تيميه خبر مرسل است، سخنى دور از واقعيت است؛ زيرا واقعيت آن را تكذيب مى‌كند و به زودى دلائل كذب‌

[1] . منهاج السنة، ج 6، ص 236.