«پناه مى‌برم بر خدا كه پيامبر را در مورد على آزار دهم.»[1] هيثمى ومقدسى سند اين حديث را صحيح دانسته‌اند.

10. بريده مى‌گويد: «پيامبر صلى الله عليه وآله سپاه را به رهبرى على به سوى يمن و سپاه ديگرى را به رهبرى خالد به طرف جبل فرستاد وفرمود: هرگاه هر دو سپاه يك جا با هم جمع شديد على رهبر همه خواهد بود.» وچنين شد كه هر دو با هم يك جا جمع شدند وبعد از نبرد (با دشمنان خدا و رسول) غنايمى به دست آوردند كه تا آن وقت مثل آن را به دست نياورده بودند. على كنيزى را از خمس غنايم براى خود برداشت. خالد بن وليد بريده را به سوى خود خواند وبه او گفت: اين كار على را غنيمت شمرده آن را به پيامبر صلى الله عليه وآله برسان. آن‌گاه من در مدينه داخل مسجد شدم كه پيامبر صلى الله عليه وآله در خانه و مردم دم در آن حضرت ايستاده بودند. مردم از من پرسيدند كه چه خبر شده است اى بريده!» گفتم: «خير است. خداوند پيروزى را نصيب مسلمانان كرده.» گفتند: چه چيزى تو را به اين‌جا آورد. گفتم: «كنيزى را على از خمس غنايم براى خود برداشت ومن آمدم كه خبر آن را به پيامبر صلى الله عليه وآله برسانم.» آن‌ها گفتند: آن را حتماً به پيامبر صلى الله عليه وآله برسان وحتماً على از چشمان آن حضرت ساقط مى‌شود.» پيامبر صلى الله عليه وآله اين سخنان را مى‌شنيدند. آن‌گاه در حالى كه غضبناك شده بودند بيرون آمده و فرمودند: «چه شده است كه گروهى پيوسته از على بدگويى وعيبجويى مى‌كنند؟ هركه از على عيبجويى كند، حتماً از من عيب‌جويى كرده است وهر كه از على جدا شود، حتماً از من جدا شده است. به درستى‌

[1] . مسند ابو يعلى، ج 2، ص 109، ح 770؛ مسند بزار، ج 2، ص 109، ج 3، ص 366، ح 1166؛ فضائل الصحابه، ج 2، ص 633، ح 1078، احاديث المختاره، ج 3، ص 267 و 268، ح 1070 و 1071؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 129.