آرى، ابن تيميه به جاى اين‌كه به اين واقعيت‌ها اشاره كند، جهت گمراه نمودن مردم ناآگاه، واقعيت‌ها را وارونه نموده است.

آيا جنگ اميرالمؤمنين عليه السلام براى تصرف بر جان ومال مردم بود؟

اينكه ابن تيميه ادعا مى‌كند: «على براى اين جنگيد كه مردم از او فرمان كنند و او بر آن‌ها و اموالشان تصرف داشته باشد. پس چگونه مى‌شود اين جنگ را جنگ براى دين ناميد»[1] از تهمت‌هاى بزرگ اوست كه هيچ كسى جز ناصبى چنين جرعتى را نكرده است.

قبل از پاسخ به چنين ادعا لازم است يادآورى نمايم كه ابن تيميه اين‌جا در واقع صفت مولايش معاويه را به امير المؤمنين عليه السلام نسبت مى‌دهد. هر شخص با انصاف اگر اين سخن را بشنود حتماً صدها لعنت خداوند متعال و مخلوقاتش را نثار ابن تيميه مى‌كند. چنين سخنى بدون ترديد يكى از روشن‌ترين دلائل ناصبى بودن ابن تيميه است. چنان كه در آينده خواهد آمد ابن حجر در «فتح البارى» كسانى را كه گمان مى‌كنند على در جنگ‌هايش به راه درست نبود ناصبى ناميده است، چه رسد به اين سخن ابن تيميه.

اما اين‌كه اين صفت در واقع صفت معاويه است، حقيقتى است كه با سند صحيح روايت شده. سعيد بن سويد مى‌گويد:

ابومعاوية عن الاعمش عن عمرو بن مرة عن سعيد بن سويد قال: صلى بنا معاوية فى النخيلة الجمعة فى الضحى ثم خطب وقال: ما قتلنا (ما قاتلتكم) لتصوموا ولا لتصلوا ولا لتحجوا أو تزكوا قد عرفت أنكم تفعلون ذلك ولكن‌

[1] . منهاج السنة، ج 8، ص 329.