شديم.[1] ابن تيميه سخن آخر خود را كه از انس نقل كرد بارها در وصف شجاعت ابوبكر در كتابش تكرار كرده است.[2]

باز مى‌گويد: ابوبكر و عمر هرگز فرار نكردند و آنچه برخى كذابين از فرار آن دو در حنين نقل مى‌كنند، كذب است.[3]

باز همو مى‌گويد: اما اينكه على هرگز فرار نكرده پس على در فرار نكردن مانند ابوبكر و عمر و طلحه و زبير و ديگر صحابه است. اين‌ها نيز هرگز فرار نكردند و دانسته نشده كه يكى از اين‌ها فرار كرده باشند. اگر در باطن چيزى واقع شده و نقل نشده باشد، ممكن است در حق على چيزى واقع شده كه (در تاريخ) نقل نشده است. مسلمين در احد و حنين فرار داشتند و نقل نشده كه كسى از اين‌ها فرار كرده باشند. هر كه نقل كرده كه ابوبكر و عمر با پرچم روز در حنين (در خيبر) فرار كردند از دروغ‌هاى ساخته شده است كه مفتران افترا بسته‌اند.[4]

جواب: چنان‌كه روشن است ابن تيميه هيچ حقيقت تلخى را در حق خلفا نمى‌پذيرد و براى بالا جلوه دادن مقام آن‌ها به دروغ‌ها پناه مى‌برد و گاه هم از خود اكاذيبى مى‌سازد و در مقابل هيچ حقايق مسلم و متواترى را در حق اميرالمؤمنين عليه السلام حاضر نيست بپذيرد و شبهه مى‌اندازد كه شايد على فرار كرده باشد، ولى در

[1] . منهاج السنه، ج 8، ص 536.

[2] . منهاج السنه، ج 6، ص 139 و ج 8، ص 83؛( اولا اين سخنش دلالت به اوج بى حيايى او مى‌كند وثانيا: اين سخن را ما در هيچ كتابى پيدا نكرديم. همچنين ضعيف گشتن قلوب صحابه با رحلت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از اكاذيب ذهن اوست.

[3] . منهاج السنه، ج 8، ص 119.

[4] . منهاج السنه، ج 8، ص 95.