رحلت آن حضرت نداشت، ولى شايد نقشه‌ايى داشتند كه منتظر عملى شدن آن بود چنان‌كه ابن ابى‌الحديد تصريح نموده است. (شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 129.)

اما اين‌كه ابوبكر فتوايى بر خلاف نص نداشته باشد ما تنها چند نمونه در مورد علم و فتواى او ذكر مى‌كنيم تا دروغ‌گويى ابن تيميه در اين موضوع نيز روشن گردد. البته بايد توجه داشته باشيم كه خليفه اول مدت خيلى كوتاه در حيات ومسند خلافت بعد از پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله باقى ماند و اين است كه نسبت به خليفه دوم از او كمتر فتاواى خلاف نص در تاريخ ثبت شده است والا از خليفه اول هيچ علم وفتوا وبيانى ظاهر نشده است كه بيان‌گر جايگاه علمى او باشد:

فتاواى خلاف نص خليفه اول وجايگاه علمى او

1. ابوبكر پدر بزرگ را (در ارث) در مقام پدر قرار داد.[1]

ابن عباس، عثمان، ابوسعيد، ابوموسى، ابن زبير، عكرمه، قتاده و زهرى نقل كرده‌اند كه خليفه اول چنين حكم كرده و معتقد بوده است.

حسن بصرى مى‌گويد: همانا (حكم) جد در سنت از قبل مشخص بود و همانا ابوبكر جد را در حكم پدر قرار داد، ولى مردم سنت را اختيار كردند (و فتواى خليفه اول را ترك نمودند.)[2]

سليمان بن يسار مى‌گويد: عمر بن خطان و عثمان و زيد بن ثابت براى پدر بزرگ همراه براداران يك سوم قرار دادند. مالك مى‌گويد: نزد ما نيز حكم همين‌

[1] . سنن دارمى، ج 9، 229 الى 237 با هفت سند؛ مصنف عبدالرزاق، ج 10، ص 263؛ صحيح بخارى، ج 3، ص 1338، ح 3658 و 6738.

[2] . سنن دارمى، ج 9، ص 237.