كند، فاطمه به پدرش شكايت كرد و گفت: «مردم مى‌گويند شما به خاطر دخترانت غضب نمى‌كنى. پس پيامبر صلى الله عليه وآله خطبه خوانده فرمودند: «همانا بنى مغيره از من اجازه خواستند كه دخترشان را به ازدواج على دراوردند و من چنين اجازه نمى‌دهم، نمى‌دهم، نمى‌دهم مگر اينكه پسر ابوطالب دخترم را طلاق دهد و با دختر آن‌ها ازدواج كند. همانا فاطمه پاره‌اى از من است و هر كه او را آزار دهد، مرا آزار داده است. اين حديث در صحيحين ثابت است.»

بايد دقت داشته باشيم كه ابن تيميه به مناسبت و بدون مناسبت در مقام طعن بر امير المؤمنين عليه السلام بارها به اين افسانه‌اى خاستگارى اشاره كرده است.[1]

اين حديث در كتاب‌هاى زير با اختلافاتى كه اشاره خواهيم كرد روايت شده است.[2]

اين حديث ساخته و پرداخته مسور بن مخرمه است و ابن شهاب زهرى نيز در جعل برخى اسانيد در اين موضوع سهم دارد و متن حديث به ساخته بودن اين خبر به روشنى دلالت مى‌كند.

1. اين حديث از مسور بن مخرمه كه در زمان رحلت پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله تنها هشت سال داشته، مشهور است.[3] و در زمانى كه اين خاسگارى را در نظر گرفته‌اند او شش سال داشته است. و البته از برخى ديگر نيز اين خبر نقل شده است كه يا سندش ضعيف است و يا منقطع كه شايد برگرفته از مسور باشد.

[1] . همان، ج 4، ص 250 و 314 و 315، ج 6، ص 28 و 29 و 261، ج 7، ص 235 و 246.

[2] . صحيح بخارى، ج 4، ص 212؛ صحيح مسلم، ج 7، ص 141؛ سنن ابن ماجه و ابو داود؛ صحيح ابن حبان، ج 15، ص 407 و 408؛ معجم الكبير، ج 20، ص 19 و 20؛ مسند ابو يعلى، ج 13، ص 136.

[3] . فتح البارى ابن حجر، ج 9، ص 269.