تو مى‌آمدم، ولى به خدا سوگند حتماً كسى را همراه تو مى‌فرستم كه نزد من از خودم هم برتر و عزيزتر است و آن پسرم عمر است.

حاكم و ذهبى سند اين حديث را به شرط بخارى و مسلم صحيح دانسته‌اند.

4. پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمودند:

علي مع القرآن و القرآن مع علي لن يتفرقا حتى يردا علي الحوض؛ على همراه قرآن و قرآن همراه على است. اين دو از هم جدا نمى‌شوند تا اين‌كه در حوض بر من داخل شوند.[1]

اين حديث را ام‌سلمه و ابن عباس روايت كرده‌اند، حاكم و ذهبى سند آن را صحيح دانسته‌اند.

يادآور مى‌شويم كه علاوه بر اين اخبار، احمد بن حنبل كه ابن تيميه خود را پيروى مذهب او مى‌خواند، نيز به معناى اين حديث تأكيد كرده است. راوى مى‌گويد:

وهو (علي) كما قال أحمد فيما أخبرنا ... سمعت أحمد بن سعيد الرباطى يقول سمعت أحمد بن حنبل يقول: لم يزل على بن أبى طالب مع الحق و الحق معه حيث كان؛[2] على همان گونه است كه احمد گفته است، آن‌جا كه گفته است: «على هميشه همراه با حق بود وحق نيز همراه او. هرجاى كه على بود حق آن جا مى‌گشت.

سند اين خبر كاملًا صحيح است.

ابن جوزى با وجود تعصبش در مورد فضائل اميرمؤمنين عليه السلام، در باره اين حديث مى‌گويد:

ولا يختلف العلماء أن علياً لم يقاتل أحداً إلا والحق مع على. كيف وقد قال رسول الله صلى الله عليه وآله: اللهم أدر معه الحق كيفما دار؛[3] علما اختلاف ندارند در اين‌كه على با هر كه جنگيد حق همراه على بود. چرا (چنين نباشد) در حالى كه رسول خدا صلى الله عليه وآله فرمود: خدايا، حق را همراه على بگردان هرگونه‌ى كه على مى‌گردد.

اين سخن اين جوزى را در نظر داشته باشيد؛ زيرا ابن تيميه قبيح‌ترين سخنان را در حق اميرالمؤمنين عليه السلام وجنگ‌هاى آن حضرت با اهل جمل وصفين گفته است واين سخن ابن جوزى يكى از دلائل دروغگويى او در آن موضوع نيز است.

پس همان‌گونه كه ملاحظه مى‌كنيد اين حديث صحيح وثابت، بلكه متواتر است؛ چه رسد به اينكه اين حديث را كسى نقل نكرده ودر هيچ كتابى وجود نداشته باشد. اين بيانگر جرعت ابن تيميه بر دروغ گفتن است كه در مورد چنين حديث با عظمت وبا اين زيادى سند كه بنابر نظر خود او حديث متواتر است مى‌گويد: «هيچ كسى آن را نقل نكرده است.»

نكته ديگر اينكه بنابر اعتراف خود ابن تيميه چون صحت اين حديث ثابت است، پس لازمه‌اش آن است كه بايد امير المؤمنين عليه السلام را معصوم بدانيم. وواقعيت نيز همين است.

[1] . المستدرك على الصحيحين، ج 3، ص 124؛ معجم الاوسط، ج 5، ص 455، ح 4877؛ معجم الصغير طبرانى، ج 1، ص 255؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 134؛ تاريخ الخلفا، ص 116؛ كنز العمال، ج 12، ص 203.

[2] . تاريخ ابن عساكر، ج 42، ص 419.

[3] . صيد الخاطر ابن جوزى، ج 1، ص 129.