جانِ بی نان به کس نداد خدای. [1]

(خدا دهن باز را بی روزی نمی گذارد).

خداوند عادل و مهربان مخلوقی را که خلق می کند به شکل صحیح و کامل روزی اش را می رساند.

یکی طفل دندان برآورده بود پدر سر به فکرت فرو برده بود

که من نان و برگ از کجا آرمش؟ مروت نباشد که بگذارمش

چو بیچاره گفت این سخن، نزد جفت نگر تا زن او را چه مردانه گفت:

مخور هول ابلیس تا جان دهد همان کس که دندان دهد نان دهد

تواناست آخر خداوند روز که روزی رساند، تو چندین مسوز[2]

غیر خدا نیست کسی در دو جهان هم نفسی. [3]

در دو دنیا تنها خدااست که هم راز و هم مونس آدمی است.

فردا هم روز خداست.

به آینده امیدوار باش و اینکه فردا هم می‌شود کارها را انجام داد. لذا حرص و عجله نداشته باش.

[1] . جامی.

[2] . سعدی، بوستان، قناعت.

[3]. مولی، بیت 2284.