خدا وسیله ساز است.

امام علی علیه السلام: مَنْ‌ تَوَكَّلَ‌ عَلَى‌ اللَّهِ‌ ذَلَّتْ‌ لَهُ‌ الصِّعَابُ‌ وَ تَسَهَّلَتْ عَلَيْهِ الْأَسْبَابُ وَ تَبَوَّأَ الْخَفْضَ وَ الْكَرَامَة؛

هرکس بر خدا توکل کند سختی ها برای او نرم و آسان و اسباب و وسیله ها برایش فراهم شود و در راحت و وسعت و کرامت جای گیرد و زندگى اش به راحتى و آسايش گذرد.[1]

خدا وقتی می خواهد مورچه را آواره کند به او بال می دهد.

امام کاظم علیه السلام: إِذَا أَرَادَ اللَّهُ‌ بِالذَّرَّةِ شَرّاً أَنْبَتَ‌ لَهَا جَنَاحَيْنِ‌ فَطَارَتْ‌ فَأَكَلَهَا الطَّيْرُ؛

اگر خداوند بخواهد بلایی بر سر مورچه ای بیاورد به آن ها دو بال می دهد تا پرواز کنند و طعمه پرندگان شوند.[2]

گاهی اوقات آدمی زاد از نداشتن امکانات به خداوند یکتا شکایت و گلایه می کند که چرا من ندارم؟ درحالی که غافل است ازاینکه خیر و برکت و آرامش او در همین قناعت و راضی بودن است. ولکن اگر این آدمی زاد به هر طریقی به پست و مقام و ثروت ... دست یافت در کنار آن ها نیز حرص، حسادت، بخل،... نیز به

[1]. تصنیف غُرَرُالحِکم وَ دُرَرُالکَلِم، ح 3888.

[2] . تُحَفُ العُقُول،ص403.